Columns 2019

10 December 2019

Duivensport en Wetenschap / Leo v.d. Waart – Boxmeer
Voor de meeste postduivenliefhebbers is wetenschap een ver van hun bed show. Een wetenschappelijk onderzoek naar het oriëntatie-vermogen kan nog wel een aantal liefhebbers boeien. En zeker als dit in relatie staat tot de vele verliezen van jonge duiven. Een onderzoek naar klimaatbeheersing in de duivenwagens en duivenhokken kan ook op enige belangstelling rekenen, maar trekt al veel minder lezers. En onderwerpen als immunologie en microbiologie, waar de hoofdpersoon van deze column zich binnen de WOWD mee bezig houdt, boeit nog maar een klein groepje duivensportbeoefenaars. De WOWD, werkgroep Wetenschappelijk Onderzoek Welzijn Duiven, doet toepassingsgericht wetenschappelijk onderzoek naar het welzijn en de gezondheid van postduiven. Op basis daarvan adviseert zij de Nederlandse Postduivenhouders Organisatie. De voorzitter van deze werkgroep is de hoofdpersoon van deze column/minireportage, namelijk de 54 jarige Leo van der Waart. Deze houdt zich in het dagelijks leven bezig met advies met betrekking tot onderzoek en ontwikkeling van vaccins voor dieren (vnl. honden, katten, konijnen en paarden) en de registratie van deze vaccins.

Leo heeft sinds 1977 postduiven. Als jongen woonde hij in Utrecht en verzorgde hij de duiven (en andere dieren) bij de kinderboerderij in die stad. Hier zaten ook postduiven tussen. Op zijn 15e is hij met een vriendje die postduiven had in combinatie gaan vliegen. Vanaf 1982 is Leo zelfstandig gaan spelen. Met duiven van Piet Verheul uit Utrecht, destijds één van de beste spelers uit de stad, werd het programmaspel gespeeld. Nadat hij in 1989 voor zijn werk naar Boxmeer verhuisde, werd het iets groter dan voorheen aangepakt. Met o.a. 5 jongen van de 316 van Koos die op dat moment veruit de beste midfond duif in Utrecht en omgeving was, werd in Boxmeer een nieuwe start gemaakt. Omdat het hele programma spelen teveel tijd ging kosten, werd een paar jaar later gekozen voor specialisatie op de marathon, mede ook i.vm. de ligging van Boxmeer binnen de afdeling Oost-Brabant. Hier zijn de afgelopen jaren mooie prestaties op behaald met als hoogtepunt een 1e nationaal Bergerac in sector 1 in 2008. Maar ook een 5e (2004) en 21e (2011) op nationaal Barcelona zijn voor Leo herinneringen om nooit te vergeten.

Leo is sinds 1996 lid van de WOWD en sinds 2000/2001 voorzitter. “In 1996 werd er een oproep geplaatst voor nieuwe WOWD-leden. Daarbij werd specifiek gevraagd om wetenschappelijke rapporten over onderzoek met duiven te beoordelen. Ik werk dagelijks met wetenschappelijke rapporten en voorzie de eerste versies ook van commentaar. Daarbij had ik toen al wel in de gaten dat de overheid een steeds grotere rol zou gaan spelen m.b.t. welzijn van dieren. Duivensport is heel belangrijk in mijn leven en ik wilde niet vanaf de zijkant toekijken hoe anderen de kolen uit het vuur zouden moeten halen of dat ze de belangen van de duivensport, in mijn ogen, niet goed zouden behartigen. Daarom heb ik toen gesolliciteerd. Mijn specialisaties zijn Immunologie en Microbiologie. Immunologie wil zeggen de werking van ons afweersysteem, hoe antistoffen en witte bloedcellen ervoor zorgen dat wij (en onze duiven) niet meer ziek worden of doodgaan na een infectie. Microbiologie houdt zich bezig met het onderzoek naar micro-organismen, met name bacteriën, schimmels en virussen. Als je dit samen neemt dan kom je bij mijn dagelijks werk uit.”

Voor de gemiddelde duivenliefhebber zal het bovenstaande geen gesneden koek zijn en daarom vroeg ik Leo wat specifieker te zijn over zijn activiteiten voor de NPO vanuit de WOWD. “Ik houd mij voornamelijk bezig met aangifteplichtige dierziekten, regelgeving, contacten met de overheid en andere instellingen. Daarnaast ben ik ook lid van de veterinaire commissie van de FCI (samen met Henk de Weerd). Verder hebben we al een aantal jaren een onderzoek naar drinken in de mand van jonge duiven op de agenda staan. Na het vertrek van 2 leden ligt de meetapparatuur nu bij mij thuis. Ik heb al wat voorbereidend werk gedaan en hoop daar aankomend jaar mee aan de slag te gaan. Ook heb ik meegewerkt aan een onderzoek naar de effecten van temperatuur tijdens het transport en het effect daarvan op het vermogen van jonge duiven om thuis te komen. Ook verzorg ik wel eens lezingen voor de WOWD, bijvoorbeeld over verliezen van jonge duiven e.d., dan vertel ik wel eens wie wij zijn en wat wij allemaal zoal doen.”
Leo heeft dus een grote expertise op het gebied van ziektes en medicijnen. Daarom bij uitstek de persoon om een aantal vragen over deze onderwerpen aan voor te leggen."

Hoe denk jij over de kwaliteit van medicatie voor duiven?
Met betrekking tot de ontwikkeling van medicijnen zijn er flinke stappen gemaakt en de huidige medicijnen zijn veel beter als wat er vroeger was. Dit is niet specifiek voor de duivensport gedaan, maar er is flink meegelift op de ontwikkeling voor o.a. kippen. Dit laatste heeft ook tot gevolg dat medicijnen die specifiek voor duiven nodig zijn vrijwel niet ontwikkeld worden en dat is jammer. Veel medicijnen zijn geregistreerd, misschien niet voor duiven maar dan wel voor bijvoorbeeld kippen. Registratie wil zeggen dat de kwaliteit, veiligheid en werkzaamheid beoordeeld zijn door de overheid en in orde bevonden. De resultaten van deze beoordeling staan in de bijsluiter. Dit geldt niet voor supplementen. Heel veel van de verkochte supplementen voor duiven zijn totaal niet wetenschappelijk onderbouwd.

Hoe kijk jij aan tegen alternatieven voor antibiotica om ziektes te lijf te gaan in de duivensport?
Hoe minder antibiotica hoe beter. Alleen als de duiven echt ziek zijn dan moet er met bewezen (geregistreerde) middelen behandeld worden. Uitzieken of uitselecteren kan soms ook, maar dat wil je niet altijd in het seizoen. Als liefhebbers vertrouwen hebben in natuurlijke middelen dan moeten ze dat zeker doen, maar dure flesjes kopen i.p.v. door een dierenarts voorgeschreven antibiotica heeft volgens mij geen zin. Heel vaak wordt nog gezegd “ik heb product X gebruikt en ze zijn niet ziek geworden”, dit zegt niets omdat je niet weet of dat ze zonder product X wel ziek zouden zijn geworden. Nogmaals, zomaar antibiotica geven (zogenaamd voorbehoedend) zonder dat de duiven ziek zijn moeten we zeker niet doen. Antibiotica werkt ook alleen maar als de ziekteverwekker aanwezig is. Als de duif een tijdje na de kuur in contact komt met de ziekteverwekker dan doet het helemaal niets.

Er wordt nog steeds erg veel gekuurd tegen de meest gangbare duivenziektes en ook wekelijks ontsmetten lijkt eerder regel dan uitzondering. Wat denk jij hier van?
Behalve tegen het geel, ben ik tegen blind kuren. Met name de paratyfuskuur in het najaar doet volgens mij meer kwaad als goed. Er is een evenwicht tussen de duiven en de bacteriën die zich op een hok bevinden. Door te kuren wordt het evenwicht verstoord en krijgen andere bacteriën de kans om zich te vermeerderen. Hierdoor kunnen de duiven dan weer ziek worden of conditievermindering krijgen. Mijn duiven zitten op beukensnippers die 1x per jaar tussen kerst en oud en nieuw vervangen worden. De duivinnen zitten dan in het jonge duivenhok. Als de eerste jongen er dan in april in komen dan is er al een bacterieel milieu aanwezig dat bij mijn duiven hoort. Hierdoor is er minder kans op ziektes.

Hoe sta jij ten opzichte van medische begeleiding?
Allereerst heb je duiven met een grote natuurlijke weerstand en vitaliteit nodig. Maar ook deze kunnen een ziekte oplopen tijdens het verblijf in de mand. Ik ben geen voorstander van een wekelijks schema, maar af en toe een controle door de dierenarts en indien noodzakelijk de juiste medicijnen, is nodig om (goed) te kunnen blijven presteren.

Kun je wat zeggen over hygiëne. Zelf ben ik van mening dat te veel schoonmaken van de duiven kasplantjes maakt met weinig weerstand. Ben jij het hier mee eens?
In tegenstelling tot de meeste andere gehouden dieren komen onze duiven in het seizoen wekelijks in direct contact met duiven van andere hokken. Hierdoor moeten ze dus een goede weerstand hebben. Heel veel schoonmaken moet je doen als je dat prettig vind, maar gezondere duiven krijg je er volgens mij niet van. Het moet natuurlijk ook geen bende worden. Als mest niet snel opdroogt dan kan er schimmelvorming ontstaan en dat is heel slecht voor de duiven in het hok. Ook wormeitjes en Coccidiose-eitjes hebben een vochtige omgeving nodig om infectieus te worden. Zoals eerder aangegeven zitten mijn vliegers en eerste ronde jongen op beukensnippers. Die verschoon ik 1x per jaar. Onder de schapjes heb ik mestplanken en die maak ik dagelijks schoon net als de broedhokken. Hiermee wordt de meeste mest verwijderd en blijven de duiven gezond.

Tot slot vroeg ik Leo naar zijn mening over voer en supplementen. “Duiven moet je niet te zwaar voeren en vetten zijn heel belangrijk. Supplementen hebben volgens mij niet of nauwelijks nut. De mijne krijgen ‘s winters 1x per week Sedochol over het voer omdat ze dan niet loskomen. Verder in het begin van het seizoen een voedingssupplement van Hans van der Sluis (op zijn advies). Later in het seizoen geef ik dit niet vaak meer, omdat mijn duiven altijd slechter eten als er iets over het voer zit. In de winter is dat niet erg maar in de zomer wil ik dat ze ‘s avonds een uur trainen en dat doen ze alleen als ze geen honger hebben.”

Tot zover Leo van de Waart, als eerste in de serie columns/minireportages die ik de komende tijd wil schrijven over wetenschap en duivensport. Items als GPS systemen/oriëntatie, automatisering, vervoer (mandbezetting/ventilatie) houden de gemoederen tegenwoordig nogal bezig, dus het wordt tijd om ook eens wat deskundigen op deze gebieden aan het woord te laten.

4 november 2019

Duivensport in Griekenland
Tijdens mijn vakantie in Griekenland had ik zoals gewoonlijk een duivendag ingepland. Van te voren had ik via Facebook contact gehad met Panagioths (Panos) Mathios en hem gevraagd wat er mogelijk was. Deze heeft toen contact opgenomen met Senikidis Kostas die vervolgens een meeting organiseerde waar een 6 tal Griekse en 1 Albanese liefhebber voor waren uitgenodigd. Stuk voor stuk liefhebbers die hun sporen in de duivensport verdiend hebben en dat vooral op de bekende éénhoksraces als AS Golden, Algarve, Sofia en Corabia. Zo won Senikidis Kostas de finale in 2015 van OLR Corabia en had hij met zijn Queen tevens de 1e asduif. Apostolis Baxevanis won in 2013 de finale van de AS Golden en Costas Spyrou won diverse top 10 plaatsen op aansprekende OLR’s als de Golden Balkanic, Golden Romania en Corabia waaronder een 2e en twee maal een 3e plaats. Ook waren Nikos Michalakis en Dimitris Kagias aanwezig die eveneens mooie resultaten hebben geboekt op de One Loft Races.

Griekenland heeft ongeveer 250 postduivenliefhebbers waarvan zo’n 200 vliegende leden. Vooral in de regio Centraal-Macedonië is de duivensport populair. In heel Griekenland zijn er in totaal zo’n 30 postduivenverenigingen waarvan het merendeel in genoemde regio. In Athene is er slechts één club. Hier zijn ook liefhebbers uit Albanië en Bulgarije lid van. Er wordt gevlogen van april t/m juli. De afstanden die vervlogen worden variëren per regio. De maximum afstand die vervlogen wordt is 900 km. De kortste afstand is ongeveer 150 km. Vanuit Athene wordt gevlogen vanuit het noorden en het westen. Door de bergen en de in de zomermaanden zeer hoge temperaturen verlopen de meeste vluchten boven de 300 km vrij zwaar. Er wordt alleen met oude duiven gevlogen. De jongen worden alleen gezamenlijk afgericht.

Zoals gezegd zijn er nogal wat Griekse deelnemers aan One Loft Races. In sommige clubs wordt zelfs geheel niet aan wedstrijden deelgenomen en doen de leden alleen mee aan éénhokraces. Veel van hun duiven hebben een Nederlandse, Belgische of Duitse herkomst. Al zit dat soms wel verschillende generaties verder terug. Tijdens mijn bezoek kreeg ik diverse stamkaarten te zien en vroeg men mijn mening. Ik las opvallend veel bekende liefhebbers die doorgaans niet de goedkoopste zijn. Nederlandse liefhebbers als Koopman, Veenstra, Schaerlaeckens en Arie Dijkstra klonken de Grieken als muziek in de oren, evenals Belgische grootheden Albert Derwa, Leo Heremans en De Rauw-Sablon. Dat betekent mijn inziens dat er door deze liefhebbers af en toe flink moet zijn geïnvesteerd in de aanschaf van duiven. Toch zijn de meeste duivenliefhebbers in Griekenland niet zo kapitaalkrachtig. De salarissen liggen in Griekenland een stuk lager dan hier. Het gemiddelde netto maandloon ligt net boven de 1100 euro. Echter er wordt veel samen gewerkt en men heeft een goede neus voor koopjes. Stambomen en uitslagen worden goed nageplozen. En daarnaast zijn de laatste jaren een aantal liefhebbers goed in de prijzen gevallen en wordt een deel van het verdiende geld weer geïnvesteerd in nieuwe aanschaf. Ook wordt er samengewerkt met bekende Duitse kampioenen.

Panos is 51 jaar oud en heeft vanaf zijn 20e jaar duiven, maar pas sinds een jaar of 4 á 5 postduiven. Hij fokt reeds zo’n 30 jaar de Vouta een Grieks duikvluchtduivenras. Hij is de secretaris van "Friends of Perama Pigeons Association" met ruim 20 leden die allemaal in Perama wonen, een kleine stad niet ver van Athene. Met Panos brachten we een bezoek aan Spiros Drosos die zo’n 500 exemplaren bezit van de Vouta. De Vouta is gecreëerd in Griekenland en ontstaan uit kruisingen van veel verschillende duiven, zoals de rotsduif, inheemse duiven van Thessaloníki en duiven uit het Midden Oosten, die in de Middeleeuwen naar Griekenland werden vervoerd. Ook stroomt er bloed door van Oekraïense en Russische rassen hoogvliegers. Het ras is tegenwoordig bekend overal ter wereld, dankzij Griekse immigranten die ze hebben meegenomen. In Perama is het houden en vliegen met deze duiven zeer populair. Panos wees ons onderweg wel tientallen hokken aan. Alleen al in deze kleine plaats wonen meer dan honderd liefhebbers van dit ras. De Vouta (Ujidiko, Uzjitiko, Elevator, Stakostario) is een Griekse hoogvliegersoort die ook wel duikduiven worden genoemd. Ze vliegen hoog boven hun woonplaats, tot aan de wolken, en maken op commando een duikvlucht met snelheden tot 230 km per uur. Het is een fascinerend schouwspel. Hieronder een tweetal links naar filmpjes over Vouta’s op YouTube.
https://www.youtube.com/watch?v=QPt-H_q1gqw
https://www.youtube.com/watch?v=eRd7_SW8fdc

Tot slot bedank ik Panagioths Mathios en Senikidis Kostas voor het organiseren van deze meeting en hun gastvrijheid. Dit duivendagje in Perama is me uitstekend bevallen. Ik werd er als een zeer goede vriend ontvangen en heb er een aantal fijne duivenvrienden aan over gehouden. Bovendien heb ik er ook weer wat van opgestoken.

16 oktober 2019

Jan van Bentum & Kris Wijnants – Woudenberg & Geel / Kleurpostduiven.3
De twee eerdere columns die ik schreef over liefhebbers van kleurpostduiven behoren tot mijn meest gelezen columns. Reden genoeg om weer eens een liefhebber van kleurpostduiven voor het voetlicht te halen. In tegenstelling tot Ronny Schoenmaker en Barry Croes spelen de hoofdpersonen van deze column wel met hun gekleurde postduiven. En nog heel behoorlijk ook. Het betreft de 31 jarige Jan van Bentum uit Woudenberg met zijn kweekcompagnon Kris Wijnants (53) uit Geel (B).

Kris speelt ruim 40 jaar met postduiven. Zijn vader Giele Wijnants, helaas overleden, was al liefhebber voordat Kris geboren werd. Samen hebben ze jarenlang met veel succes op de snelheid gevlogen in het hart van de Belgische duivensport. Jan die in zijn jeugd een paar jaar duiven heeft gehad, is na een stop van 18 jaar sinds twee jaar weer actief in de duivensport. Het is op zich wel bijzonder dat twee liefhebbers die op zo’n 150 kilometer van elkaar vandaan wonen een samenwerkingsverband zijn aangegaan. Ik vroeg hen hoe dit zo gekomen is. “Via Facebook zijn wij in contact met elkaar gekomen. Jan vertelde Kris over zijn kleurduivenproject en gaf aan dat hij een plek zocht om zijn duiven intensief te laten testen. Kris had daar wel oren naar. Omdat de mogelijkheden om de duiven vaak te spelen in België een stuk groter zijn, was zo’n samenwerking voor Jan wel interessant. Naast de weekend vluchten zijn er in België op woensdag ook vluchten vanuit Quiévrain. Zodoende heeft Kris de mogelijkheid om de jonge duiven zo’n 20 x in één seizoen te spelen. Zo gezegd zo gedaan. In 2018 werd de eerste ronde jongen door Kris met succes getest en werd dat in 2019 met nog meer succes herhaald. De samenwerking bevalt beiden erg goed. Deze samenwerking bestaat voornamelijk uit samen kweken en daarnaast ondersteunen wij elkaar waar mogelijk met raad en daad.”

Jan is dus zo’n twee jaar geleden opnieuw begonnen met postduiven. Hij heeft bewust gekozen om zich te specialiseren in het jonge duivenspel en dan alleen met gekleurde duiven. De aanleiding voor Jan om zich te beperken tot het jonge duivenspel is omdat hij een jong gezin heeft, een avondstudie volgt en op zondag niet speelt met duiven. De keuze voor gekleurde postduiven komt voort uit Jan zijn wens om een eigen stammetje op te bouwen dat zeer herkenbaar is. Uiteraard moeten dit wel postduiven zijn die vroege prijzen kunnen winnen. Hij heeft het liefste postduiven met een heel aparte kleur, bijvoorbeeld een mozaïek kleurige of een hele bonte met zowel rood als blauw. Voor Kris maakt het niet uit welke kleur de duiven hebben. Wel kan hij ook enorm genieten van het vallen van een witte duif tegen een strak blauwe hemel. En als dat dan ook nog een hele vroege is, zijn zowel Kris als Jan blij. En zulke momenten waren er afgelopen jaar regelmatig. Dit jaar presteerden drie van hun gekleurde jongen bij Kris het om zich bij de eerste 10 jonge asduiven  in het samenspel ‘de Kempische Vliegers’ op Noyon te vliegen, te weten een 4e, 6e en 8e asduif. De 535 vloog 15 prijzen waarvan maar liefst 13 x 1 op 10. Dit is een schimmel die bloed voert van duiven van Roland Janssens, Dirk van Dijck en ook nog een klein scheutje Beerda. Ook bij Jan zelf kwamen zijn gekleurde favorieten goed af. Zo vloog Jan o.a. een 7e op Pt St Maxence in de afdeling, wat ook TT was, met de 568 een zwart-witte doffer die uit een zwarte doffer van Gert den Houdijker en een witte duivin van Roland Janssens werd gekweekt.

Jan speelt dus zelf ook met duiven. Ik vroeg hoe zij dat dan doen. “Door een goede kweekplanning kunnen wij vroege jongen kweken voor Kris die in België met de jonge duiven start in mei. De kleurduiven uit de latere rondes worden door Jan op het jonge duiven programma en de natour in Nederland gespeeld. Wij koppelen de kwekers eind november en vijf dagen later de voedsterduiven. De eieren van de kwekers pakken wij direct af en bewaren we tot de voedsters het tweede ei gelegd hebben. Dan leggen we die onder de voedsters. Zo lukt het om twee rondes van de kwekers begin januari te ringen en kort op elkaar af te spenen. Dit heeft als groot voordeel dat we snel wat meer weten van de kwekers. Ook heb je tegenwoordig veel jonge duiven nodig om wat over te houden aan het einde van het seizoen. Jan speelt enkel met gekleurde jonge duiven en een paar oude duivinnen die met de jongen mee verduisterd worden. Dit is om zo twee keer wat te kijken te hebben op zaterdag zodra de jonge duiven van start gaan. De duivinnen die gespeeld worden gebruiken wij in de winter als kweekduivin. Van die duivinnen worden zowel bij Jan als bij Kris de jongen gespeeld. Kris speelt wekelijks Quiévrain (125 KM) en Noyon (227 KM) met oude en jonge duiven. Omdat het jonge duivenprogramma in België al in mei start blijven alle vroege jongen in België.”

Gevraagd waar het kweek en eventueel aankoopbeleid op gericht is, geeft Jan aan; “Bij de aanschaf van duiven proberen we in te schatten of die duif een jong kan geven dat een eerste prijs kan winnen. Voor mij is het een vereiste dat die duif een kleurduif is en een blinkend oog heeft. We hebben geen voorkeur voor een specifieke kleur. Het liefst hebben we duiven die qua kleur sterk uiteen lopen om voldoende variatie te houden. Wel heb ik zelf een lichte voorkeur voor duiven met een diepzwarte of dieprode kleur die we dan tegen de witten kunnen zetten. Voor Kris mag dat net zo goed een blauwe of kras zijn. De kleuren die we momenteel bezitten zijn roden, zwarten, witten, schimmels, choco’s en bonten. De selectie is bij ons precies hetzelfde als bij een andere liefhebber op vlieg- en kweekprestaties. Omdat Jan alleen maar kleurduiven heeft zijn de duiven die in Woudenberg over blijven wel altijd kleurduiven. Kris speelt met alle kleuren, voornamelijk nazaten van zijn oude soort wat hij door de jaren heeft opgebouwd. Door de inbreng van Jan zitten er nu wel een heel aantal kleurduiven in zijn vliegploeg. Selectie bij Kris is simpel, de besten mogen blijven, hij kijkt daarbij niet naar de kleur.”

Door te vliegen vanaf twee hokken en op het ene hok de nadruk op de prestaties te leggen en op het andere hok de nadruk op het kweken van een fraai gekleurde postduif, is het mijn inziens wel mogelijk om op beide terreinen goed te scoren. Toch lijkt het mij een onmogelijk doel om zowel aan de top mee te draaien v.w.b. vliegprestaties en daarnaast eisen te stellen aan de kleur van de duif. Hoe zien zij dit zelf? Jan; “Een streven naar kampioenschappen is inderdaad niet realistisch. Maar zo nu en dan een hele vroege duif klokken wel. Ik vind het een leuke uitdaging om te zoeken naar de beste kleurduiven en daar een stammetje mee op te bouwen. Ons enige doel is om met de gekleurde postduiven goed mee te kunnen komen met de wedstrijden. Wij doen niet mee aan tentoonstellingen, shows of iets dergelijks. Ook letten we niet op erkende kleurslagen. Wij stellen koppels samen op basis van afstamming, prestaties en gevoel met als doel een duif te fokken die snel thuis is. Wel is het genieten om te zien wat een kleurenparade er zit bij het af spenen. Opvallend is ook dat veel duiven vaak na de rui als jaarling veel witter zijn dan dat ze als jonge duif waren. Het lijkt wel of ze een jasje uitdoen. We zijn geen lid van een vereniging die het fokken van kleurpostduiven stimuleert. Wel hebben we goede contacten met anderen die het leuk vinden om goed te vliegen met kleurpostduiven.”

Tot slot nog enkele vragen:

Is er ook een commercieel doel mee gemoeid om specifiek gekleurde postduiven te fokken die goed vliegen?
Nee, dat is bijzaak. Maar uiteraard zijn er net als wij ook andere liefhebbers die op zoek zijn naar verbetering. En er zijn best wel veel liefhebbers die graag een kleurpostduif op hun hok willen. Liefhebbers die iets willen aanschaffen weten ons te vinden. Met name aan het einde van het vliegseizoen is het bij Kris op het vlieghok dringen om de plaatsen en Jan speelt enkel met jongen, dus dan zijn er altijd wel een aantal prestatieduiven of late jongen die de moeite waard zijn om mee te kweken en die verkocht kunnen worden.

Ruilen of kweken jullie samen met andere liefhebbers? Zo ja, zijn dat liefhebbers die ook het liefst met gekleurde postduiven spelen?
Ja wij zijn bevriend met een aantal liefhebbers, zelfs tot in Ierland, die ook met kleurduiven spelen en waarmee wij duiven geruild hebben. Mooi om te noemen is dat Kris in het verleden regelmatig duiven naar Ierland verkocht heeft, waar men daar heel goed mee gelukt is. Ook dit jaar vliegen duiven van Kris weer goed in Ierland.

Doen jullie nog iets bijzonders op het gebied van de verzorging, voeding, bijproducten, medische begeleiding?
Het seizoen start voor ons met kerngezonde kweekduiven die we laten onderzoeken door een goede duivendierenarts, wij volgen vervolgens zijn advies op. Daarnaast laten we de jongen op tijd enten en selecteren we vervolgens beiden hard op natuurlijke gezondheid. Als de jonge duivenziekte de kop op steekt dan grijpen we wel direct in met een kuur als 4 in 1. Verder krijgen de duiven regelmatig een bad en zijn een goede hygiëne, grit en een goede zak voer belangrijk.

Wat is jullie mooiste ervaring?
Kris: “Dat ik 32 jaar samen met mijn vader onze grote passie en liefde voor de duivensport heb mogen beleven.”
Jan: “De aankomst van de zwart-witte teletekstdoffer was dit jaar het hoogtepunt voor mij.”

15 september 2019

Succes in de duivensport.5 / Kees Droog – Andijk

De duivensport beleeft roerige tijden. Aan de ene kant wordt meer dan ooit tevoren geschreven over de afname van het aantal mensen die zich (nog) tot de duivensport voelen aangetrokken en aan de andere kant worden soms enorme bedragen neergeteld voor topduiven, waarmee de belangstelling voor onze sport juist weer toeneemt. Nationale winnaars van aansprekende vluchten als Barcelona kunnen steevast rekenen op veel aandacht vanuit het buitenland. Zo ook de hoofdpersoon van deze column die recent nog de Japanse duivenpers op bezoek had. Want de 56 jarige Kees Droog behoort tot het selecte gezelschap dat het genoegen mocht smaken van een nationale overwinning op Barcelona (2015). En daar bleef het niet bij want daarnaast won hij ook de 1e Internationaal Pau (2016), 2e Nat. Dax, 2e Nat. Narbonne en nog meerdere plaatsen bij de eerste 10 op nationale klassiekers. En daarnaast is Kees helaas ook met de keerzijde van het succes geconfronteerd. De juiste persoon dus om een boompje mee op te zetten over succes in de duivensport.

Kees kwam op zijn 12e via Jaap Kuin, de vader van een vriendje, in contact met de duivensport en is sindsdien niet zonder duiven geweest, dus hij zit bijna 45 jaar in de duivensport. Zoals de meesten vloog hij jarenlang het programma en bij dat programma zat vroeger ook Bergerac. Toen hij daar een keer een steenvroege op draaide was Kees verkocht en ging hij zich op de fond toeleggen. In eerste instantie op de sectorvluchten, maar vanaf 2014 op de ZLU vluchten. In dat opzicht kwam de overwinning op Barcelona wat te vroeg zegt Kees. “Het is één van mijn mooiste herinneringen. Maar eigenlijk was ik er toen nog lang niet klaar voor om een 1e nationaal te winnen. Als het je dan toch overkomt weet je niet wat je meemaakt. Maar mijn mooiste herinnering bewaar ik aan de 8e en 9e nationaal Barcelona in 2017. Dit was 2 maanden nadat ik was vrijgesproken in de dopingaffaire. Een geweldige sportieve revanche, eindelijk gerechtigheid en dan meteen weer zo’n succes.” (Kees heeft gedurende acht maanden vanwege een proces in verband met vermeend dopinggebruik niet met zijn duiven mogen deelnemen aan wedvluchten).

In deze serie columns over succes in de duivensport zijn tot nu toe vier kampioenen aan het woord geweest en drie daarvan hebben hun sporen verdiend op de marathons. En dat geldt ook voor Kees, die zich nu feitelijk alleen nog maar op Barcelona richt. Ik vroeg hem waarom. “De drukte in mijn bedrijf concentreert zich van oktober tot juni. De overige maanden heb ik alle tijd voor de duiven. (Ideale omstandigheid). Ik richt me op Barcelona omdat dit wereldwijd de belangrijkste vlucht is. Al de andere vluchten lijken me niet zoveel meer te doen. Ik heb nog maar één doel, dat is top 10 spelen op Barcelona en het liefst deze vlucht nog een keer te winnen. Dat zijn dus eigenlijk 2 doelen. Die andere vluchten speel ik alleen omdat de duiven ervaring op moeten doen. Dat zou ook een middaglossing kunnen zijn maar mijn voorkeur gaat uit naar de vluchten met ochtendlossing. Als ik dan op één van die vluchten evengoed vroeg zit is dat mooi mee genomen.”

Herman van Helmond en Louis Vollebregt gaven beiden aan dat het kennen van hun duiven heel bepalend is (geweest) voor hun successen. Observeren van iedere duif afzonderlijk is voor Herman van Helmond altijd een must geweest. Hij kende het karakter van iedere duif op zijn hok en wist ze zodoende tot op het bot te motiveren. En Louis Vollebregt zegt hierover dat hoe minder goed je je duiven kent, des te kleiner de kans is dat je echt tot de uitblinkers zult behoren. Toch ben ik al bij een aantal grote kampioenen geweest die hun duiven niet uit elkaar kennen, wat mij op zich erg verbaasde. Ik vroeg Kees naar zijn mening. “Nou, ik behoor ook tot die groep liefhebbers die niet al zijn duiven goed kent. Ik kan je ook vertellen dat bij mij de aandacht per duif 0,0 is. Er is hier dus nog heel veel te winnen, maar daar moet je wel de tijd en energie in willen en kunnen steken. Feitelijk ken ik maar één zo’n fanaat en die woont in Nijverdal. Die staat in mijn ogen ook op eenzame hoogte en is al jaren de uitblinker op de marathon vluchten. Het motiveren van een duif lijkt voor mij wel steeds belangrijker te worden. Ik probeer dan ook best wel eens wat uit met de neststanden. Overigens pakt dat lang niet altijd goed uit. Het blijft toch een traject van 1000 tot 1300 km waar een heleboel goed of fout kan gaan.”

Uit de reportages die over Kees geschreven zijn had ik opgemaakt dat Kees over een eigen stammetje zou beschikken. Tijdens mijn bezoek zag ik echter dat er een grote verscheidenheid aan duiven zit. Kees; “Kweken is mijn slechtste kant van de duivensport. Ik ben er van overtuigd dat er bij mij veel meer is te halen uit mijn kweekduiven. Het beste bewijs dat ik geen goede kweker ben is dat ik 25 koppels heb waar ik uit kweek. Gelukkig bezit ik wel een paar koppels waar af en toe een goede duif uit komt.” Wordt er door Kees dan veel bijgehaald? “Wat is veel? Ik denk wel dat je zo af en toe wat moet bijpassen in je stam om een goede kolonie te hebben en te behouden. Hierbij is het volgens mij belangrijk dat je slim moet investeren. Dat hoeft niet altijd duur te zijn. Je moet wel iets gericht kunnen doen met je aanschaf. Zoals gezegd valt er op dat gebied nog wel wat te verbeteren.”

Kees behoort niet tot de kleinere melkers. Hij bezit 70 vliegkoppels verdeeld over 6 afdelingen. “Ik speel met veel duiven inderdaad, dat komt omdat ik het mooi vind om de duiven te zien thuiskomen van een marathon vlucht vanaf de eerste tot de laatste aankomst. Daarnaast is niet alles wat je kweekt geschikt voor Barcelona. Er moeten er heel wat gekweekt en uitgetest worden voordat er een goede ploeg Barcelonaduiven van 3 jaar en ouder zit. Overigens denk ik dat het niet zoveel uitmaakt welk onderdeel je speelt. Duivensport kost sowieso veren.” Wordt er behalve dat er duiven wegblijven op de vluchten, door Kees ook nog streng geselecteerd op bijvoorbeeld gezondheid, lichaamsbouw, etc. vroeg ik hem; “Mijn selectie norm is de mand. Die is alles bepalend, vooral marathon duiven kunnen afwijken van de ideaal gebouwde duif. Natuurlijk moeten ze gezond zijn. Vooral als jong heb ik niet veel geduld met de zwakkere broeders.”

Je ziet bij succesvolle liefhebbers doorgaans dat ze weinig aan het toeval over laten. Hoe zit dat bij Kees? “Ik geloof in een (mijn) systeem wat betreft verzorging, opleren, voorbereidingsvluchten plannen en klaar maken voor een grote race. Bijproducten zijn niet echt nodig, het beperkt zich hier tot biergist en knoflookolie in het rui seizoen. Ik heb wel altijd grit en een emmer allerhande van wie dan ook. Voor wat betreft voeren hou ik me ook aan één dezelfde samenstelling het hele jaar door, in de winter aangevuld met gerst. Voor wat betreft medische begeleiding neem ik geen risico’s. Mijn duiven worden in het seizoen ELKE week onderzocht door een dierenarts. Als er wat is wordt er opgetreden, als er niets aan de hand is niet. Zo simpel is het. Ik denk dat van degenen die goed spelen en zeggen dat ze medische begeleiding flauwekul vinden, er een groot aantal niet eerlijk is.”

Op één van de vorige columns over succes in de duivensport reageerde iemand die schreef dat alles valt en staat met de liefhebber, omdat de liefhebber alles bepaalt. Die is de sleutel tot het succes en niet de goede duif of het juiste hok, want ook deze factoren heeft de liefhebber zelf in de hand. Een succesvolle liefhebber is volgens deze schrijver iemand die er alles aan doet om bij de besten te horen en zorgt dus ook voor een goed hok en goede duiven. Hoe kijkt Kees hier tegenaan? “Het draait volgens mij bijna alleen om goede duiven. Dat de liefhebber die duiven op zijn hok heeft is dan zijn verdienste, ook al zit er ook een factor toeval bij. Maar de beste liefhebber met slechte duiven zal nooit kampioen worden, andersom kan het op de marathon vluchten soms wel. En je zult er ook beslist iets voor moeten doen. Ik speel met nestduiven, dan is een stipte verzorging minder belangrijk. Het vasthouden aan je systeem is in mijn ogen wel belangrijk. Het mooie aan de marathon spelers is dat je veel verschillende benaderingen kan lezen in de reportages en dat zijn toch allen liefhebbers die iets gepresteerd hebben. De kampioen onderscheidt zich van de gemiddelde liefhebber in iets meer gedrevenheid en enthousiasme, maar vooral omdat hij betere duiven heeft.”

Onderzoeken naar succesfactoren toonden aan dat de meest succesvolle mensen zich in hun leven op de volgende vier deugden richten om die te ontwikkelen en te verbeteren; 1) zo slim en verstandig mogelijk handelen, 2) zelfbeheersing, 3) rechtvaardigheid en 4) eigen keuzes durven te maken en deze vol te houden. Als je naar deze eigenschappen kijkt zijn die bij Kees alle vier de afgelopen tijd flink op de proef gesteld. Er zijn bijvoorbeeld momenten genoeg geweest, die voor menigeen die hetzelfde zou doormaken, voldoende zou zijn om zijn zelfbeheersing te verliezen. Hoe kijkt Kees hier tegenaan? “Wij hebben nooit onze zelfbeheersing verloren. Hoewel daar reden genoeg voor geweest is. De impact op mijn (ons) leven was enorm. Zo hebben we een extra personeelslid moeten aannemen want ik was vele uren niet in staat om te werken. We hadden bijna dagelijks contact met onze raadsman en we hebben echt honderden uren besteed aan het uitzoeken van zaken, ons verweer en ik weet niet wat allemaal. Toch zijn wij altijd correct gebleven naar de NPO en al hun advocaten, aanklager, experts en tuchtrechters geweest. Iets wat we van de andere partij lang niet altijd kunnen zeggen. Ik praat in dit geval over ons, omdat wij deze affaire met de hele familie hebben ondergaan.”

Wanneer je ten onrechte van iets wordt verdacht en je dan ook nog door een deel van de buitenwacht als schuldig wordt gezien, moet dat wel iets doen met je rechtvaardigheidsgevoel. Ik vroeg Kees of hij daar iets over kwijt wilde.  “Als ik echt iets had geflikt, en ik was terecht veroordeeld dan had ik meteen gestopt met de duivensport. Maar als ik onterecht word beschuldigd dan hebben ze aan mij de verkeerde persoon. Het heeft mij (ons) wel zeer aangegrepen dat één man door middel van zeer leugenachtige verklaringen en dan vooral om zijn eigen hachje en positie binnen de NPO te redden, zoveel invloed had op dit proces. Gelukkig is deze persoon van het toneel verdwenen. Maar zo iets heeft veel impact. Je kan je niet voorstellen hoeveel als je dit niet zelf hebt meegemaakt. Het heeft ons veel slapeloze nachten gekost en het was zondermeer de slechtste periode uit mijn (ons) leven. Gelukkig kregen we veel steun van echte duivenliefhebbers. Ik ben altijd open en eerlijk naar buiten getreden en heb me ook overal laten zien op duivenfeesten en partijen zodat als iemand een vraag had, hij die altijd kon stellen.”

Tot zover Kees Droog over succes in de duivensport. Iemand die heel hard geconfronteerd is met de keerzijde van succes en aangeeft dat dit wel iets gedaan heeft met het vertrouwen in bepaalde mededuivensporters. Bij contacten met sommigen kan hij de gedachte van “ja ja, wat dacht jij in de periode dat ik ten onrechte verdacht werd?” maar moeilijk van zich afzetten. Maar gelukkig voor Kees en zijn familie slijt het langzaam; “Tot voor kort dacht ik er elke dag aan, nu soms een dag niet.”

11 Augustus 2019

Piet Broersma – Zwaagwesteinde / Toekomst van de duivensport.8
Op de vorige column over het onderwerp “toekomst van duivensport” kreeg ik veel reacties. Daarnaast zie ik op Facebook heel veel discussies met helaas een negatieve insteek die over hetzelfde onderwerp gaan. Er was zelfs even een petitie om de huidige voorzitter zijn biezen te laten pakken. De veranderingen die het huidige bestuur van de NPO wil doorvoeren gaat de overgrote meerderheid te snel. Een van de criticasters van het traject GPS 2021 is de 58 jarige Piet Broersma uit de Westereen (Zwaagwesteinde), een plaats in de Friese Wouden waar de duivensport nog veel liefhebbers heeft.

Piet is actief in de duivensport vanaf 1974 en is met de duivensport in contact gekomen door een verdwaalde postduif. Zijn eerste postduiven kreeg hij van een duivenliefhebber uit de buurt. In de jaren die volgden tot aan de dag van vandaag zijn er diverse mooie successen geboekt. Als mooiste resultaten van de afgelopen 45 jaar noemt Piet de 2e sector 4 vanaf Bourges in 1994 en de 1e NPO op Arras jonge duiven in 2006. Maar ook aan het behalen van het 3e generaal kampioenschap in de eigen club in 2001 waarbij de nummer 1 en 2 beiden ooit 1e generaal kampioen van de gehele afdeling 11 waren, bewaart hij mooie herinneringen.

Bestuurlijk is Piet erg actief geweest. Op zijn 15e was hij reeds secretaris-penningmeester van zijn toenmalige club Fluch Werom in Augustinusga. In de jaren daarna  bekleedde hij diverse functies binnen de vereniging. Ook was hij lid van diverse commissies zoals de landelijke neutralisatiecommissie, de tucht en geschillencommissie afdeling 10 en 11 en binnen de afdeling Friesland van de ACG herindelingscommissie en de vervoerscommissie. Daarnaast heeft Piet bijgedragen aan de ontwikkeling van het “Integraal bestuurlijk wedvluchtverslag” binnen afdeling 11, was hij van 1992 t/m 2005 penningmeester en deels secretaris van De Friese Kampioenendag. Momenteel is hij alleen nog secretaris van Rayon De Driesprong. “Maar die functie heb ik opgezegd per einde van dit jaar. De frustratie over het nationale vliegprogramma is dusdanig dat ik het stokje graag overdraag aan iemand anders die ze zo gek kunnen krijgen.”

Je kunt op grond van het bovenstaande stellen dat Piet zijn sporen in de duivensport wel verdiend heeft. Naar mijn mening is hij daarom bij uitstek iemand om zijn zegje te laten doen in deze column over de toekomst van de duivensport. Zoals gezegd is Piet een criticaster van het huidige NPO bestuur. In het Spoor der Kampioenen kon men vorig jaar van zijn hand een aantal kritische stukken lezen waarin hij aangaf het niet eens te zijn met de koers die het NPO bestuur onder leiding van Maurice van de Kruk heeft ingeslagen. Op basis van mijn vorige 7 columns over dit onderwerp en de vele reacties die ik daarop heb ontvangen heb ik Piet een aantal vragen voorgelegd.

Zo vroeg ik Piet of nog wel een toekomst voor de duivensport ziet. “Het gaat steeds lastiger worden voor de duivensport om zich te handhaven. Met het kleiner worden van ons ledenbestand wordt ook onze vaardigheid om bestuurlijk de juiste dingen te doen geringer. Terwijl het besturen van vrijwilligersorganisaties op zich juist moeilijker wordt. Verder komt een steeds groter deel van het werk bij steeds minder mensen terecht. Maar het grootste probleem is dat de manier waarop de jeugd zoekt naar behoeftebevrediging, zich niet verhoudt met de grote werkinspanning en de grote plaats- en tijdgebondenheid die je in de duivensport moet opbrengen. Maar er blijft naar mijn mening ondanks de teruggang toekomst voor de duivensport.”

Zoals gezegd waren er heel veel reacties op de vorige column. Zo gaf Andries Eekhof aan zich grote zorgen te maken ten aanzien van de plannen om op termijn een GPS systeem in de vaste voetring of de chipring te integreren. Niet alleen vanwege de hoge kosten die hiermee gemoeid zullen zijn, maar ook vind hij dat de charme van de duivensport hiermee verdwijnt. Zelf zie ik hier meer voordelen van dan nadelen, zeker als je het slechte verloop van sommige vluchten in ogenschouw neemt en de verliezen van jonge duiven. Hoe meer zicht je krijgt op de oorzaken en hoe sneller bekend is waar de duiven zich ophouden, hoe sneller acties hierop kunnen worden ondernomen. Ik denk dan bijvoorbeeld aan een verhaal van iemand die op een booreiland werkt en vertelde dat op sommige dagen er soms honderden duiven tegelijk landen. Als iemand zich daar dan meteen over die duiven ontfermen kan zou dat toch erg mooi zijn. Nu gebeurt het soms, zo heb ik me laten vertellen, dat ze met een brandslang van de booreilanden afgespoten worden. Ik vroeg aan Piet hoe hij hier tegenaan kijkt. “Ik ben het eens met Andries Eekhof dat er charme verloren gaat als je de duiven via gps kunt volgen. Net zoals er nu charme verloren is gegaan dat je het grootste deel van de uitslag al ziet op de meldsite en niet pas na een week, zoals vroeger. Vroeger keek je uit naar de uitslag die je dan op zaterdag meestal met de post in de bus kreeg. Dan was dat na een week nog onderwerp van gesprek en droeg het bij aan de spanning van de actuele vlucht. Nu is de vorige week geheel weggeëbd als de actuele vlucht plaats vindt. Maar van mij hoeven we niet weer terug, we nemen de nadelen en we nemen ook de voordelen. En die zijn er natuurlijk ook, alleen niet op het vlak van charme. Wel op het vlak van knowhow. We doen daar erg weinig mee helaas maar de mogelijkheden om er iets mee te doen zijn er wel. Dat zal bij GPS ook zo zijn. Het is echter niet nodig om zowel de kennis op te doen en tevens alle charme van onvolledige of late informatie te verliezen. Je kunt ook ringen maken met GPS en ringen zonder GPS en de liefhebber de keuze laten van welke hij hoeveel wil hebben. Zoals je ook kunt kiezen tussen gummiringen en chipringen, of tussen wel klokken of niet klokken, of wel melden op de meldsite of niet melden op de meldsite. Vrijheid blijheid. Geen dwang, de mogelijkheid om dingen low budget te doen of high budget. Het geeft een diversiteit die meer charme heeft dan eenheidsworst.”

Ook John Logemann, bekend van blogs over de duivensport, reageerde. Hij denkt aan een profleague als één van de oplossingen voor de steeds groter wordende kloof tussen amateur en (semi)prof. Ter gelijker tijd ziet hij daarin ook een aantal risico’s zoals  een behoorlijke terugval in kwaliteit bij de amateurs. Hij is bang dat er door de tweedeling zo'n groot verschil in kwaliteit van duiven wordt gecreëerd dat er nooit geen aansluiting meer gevonden gaat worden, met als gevolg nog meer liefhebbers die af zullen haken. Ook zullen dan de kosten voor vervoer en dergelijke op gaan lopen, wat vooral voor de amateurs een extra hindernis op zal werpen. Zullen deze in de toekomst bereid of in staat zijn om meer inleg per duif te gaan betalen is voor John de grote vraag. Ik vroeg Piet naar zijn mening in deze; “Er zijn onvoldoende beroepsspelers om een divisie van te maken. En wanneer is iemand een beroepsspeler? Is dat bijvoorbeeld ook iemand die na zijn pensioen voltijds met honderd duiven speelt? Als je alle leden laat kiezen in welke divisie ze willen, dan kiezen de meeste voor de hoogste divisie. Alleen dan heb je de mogelijkheid om van de besten te winnen. Ik denk dat we moeten leren omgaan met het feit dat anderen beter zijn in het spelletje dan wij en dat we ons alleen vergelijken met de mensen die op ons niveau zitten. We moeten ook leren om een uitslag te lezen en niet onder de indruk te zijn van het grote aantal duiven dat wordt ingezet door sommigen. Overigens hebben we meestal pas een probleem met dat aantal als die mensen er veel vóór ons klokken. Als ze later zijn dan ons, dan is het aantal geen probleem. We moeten onze uitslagen ook beter maken. Ik vind dat in het Spoor een goede aanzet is gegeven met de Grootmeesters. Daarbij worden de megahokken in hun werkelijke proportie getoond en wordt de uitslaglezer niet verblind door de aantallen. Het Spoor is er nog niet met de grootmeesters, maar ik vind het de grootste vooruitgang in de duivensport sinds jaren, veel beter dan teletekst. Wat mij betreft horen we allemaal samen in dezelfde grote emmer met duivensporters.”

Kwaliteitsverbetering en meer coördinatie van het vervoer is ook een speerpunt dat hoog op de agenda staat van de NPO. In mijn column over het vervoer gaf Henk Slot, die zelf chauffeur op een duivenwagen is, ook al aan dat er nog genoeg voor verbetering vatbaar is en dat veel daarvan vooral met bewustwording te maken heeft. De al eerder genoemde lossing waarbij twee tuinstoelen pal voor de deuren stonden, waardoor diverse duiven tegen de stoeltjes aan knalden, diverse lossingen boven een asfalt of betonnen ondergrond waardoor er verschillende duiven al gewond zijn voordat ze de thuisreis aanvaarden en diverse ontsnappingen van de afgelopen tijd zijn zo van die zaken. Piet is zelf voormalig transportondernemer en heeft ook over dit onderwerp een stevige mening; “Ik verwonder me over de halfvolle wagens die we naar Sint Vincent of Dax sturen. Dat kan blijkbaar niemand iets schelen. Ook de vrachtprijzen voor de marathon schrikken niemand af lijkt het wel. We kunnen op de dagfond en marathon nog op de vrachtkosten besparen door mensen vooraf op deze vluchten te laten inschrijven en auto’s met een hoge beladingsgraad op pad te sturen. Dit uiteraard onder de voorwaarde dat de verluchting (klimaatbeheersing) in de wagen voldoende is voor de beladingsgraad. Op vluchten met één nacht mand ontbreekt het aan tijd om uitgebreid duiven over te laden. Ook is de besparing veel geringer omdat je veel minder km en chauffeursuren maakt. Overladen kost dan snel meer (omrijden en extra uren) dan dat je bespaart. Voor wat betreft de kwaliteitsverbetering is het zaak dat er meer onderzoek wordt gedaan. Dat kan beginnen met de goedkoopste vorm van onderzoek, namelijk uitslaggegevens analyseren. Stuur op de nationale vluchten bijvoorbeeld verschillende typen wagens naar dezelfde losplaats en kijk of de uitslag aanleiding geeft om te veronderstellen dat de omstandigheden in de wagen aanleiding waren voor prestatieverschillen van de duiven uit die wagens.”

Ook Gert Cirkel, de man van de witte postduiven, reageerde. Hij geeft aan dat in veel steden de mogelijkheden om duiven te houden bij huis flink zijn afgenomen. Bij veel nieuwbouwwoningen is het zelfs verboden om duiven te houden. Hier ligt volgens hem een belangrijke oorzaak voor het dalend aantal liefhebbers. Hier zou de NPO iets aan moeten doen vindt Gert. Hoe kijkt Piet hier tegenaan? “De mogelijkheden om bij huis duiven te houden zal in de steden niet herstellen naar oude situaties. Een alternatief is zoiets als de Doevetoene in Groningen, een gemeentelijk stukje grond in de stad met een verzameling van duivenhokken van verschillende liefhebbers. Een soort van volkstuin maar dan voor duivenhokken. Ik denk dat stedelijke clubs hier zelf het voortouw in moeten nemen omdat zij weten hoeveel potentiele liefhebbers het betreft. Wellicht komen enkele gestopte liefhebbers zo weer terug. Maar een hoge verwachting heb ik er niet van.” De NPO ziet als één van de oplossingen het stimuleren om in collectief verband duiven te gaan houden en dit eventueel te organiseren bij het verenigingsgebouw. Volgens Piet zou dat voor sommigen wel een oplossing kunnen zijn, maar bij hem zou dat niet werken. “Ik wil zoveel mogelijk zelf doen. Het is mijn hobby, ik draag de kosten, ik word kampioen en ben zelf verantwoordelijk voor de gehele gang van zaken. Dat zijn zaken die in een collectiviteit problemen kunnen gaan opleveren. Taakverdeling en de wijze van kwijting van die taak. Zo’n duiventuin met diverse hokken van diverse liefhebbers zou zoals gezegd echter wel kunnen werken. Allemaal individuen die naast elkaar de sport beoefenen. Op sommige plekken werkt dat immers ook al. Maar zelfs dat vraagt veel wederzijdse aanpassing en begrip. En dat is een zwak punt in de organisatie. Collectiviteit kan ook veel brengen maar duivensporters zijn vaak individualisten.”

Volgens Harrie Meijners, het oud bestuurslid die in de vorige column aan het woord was, is het huidige kader in onze sport onvoldoende uitgerust om adequaat beleid ten uitvoer te brengen. Ik vroeg Piet hoe hij hier tegenaan kijkt. “Ik ben met Harrie eens dat de organisatiekracht in de duivensport te wensen overlaat. Dat heeft ook te maken met de daling van het aantal leden. Bovendien is het runnen van een vrijwilligersorganisatie moeilijker dan van een commercieel bedrijf. Maar ik heb laag opgeleide bestuurders met goed boerenverstand en met het hart op de goede plaats meer goede dingen zien doen dan het redelijk opgeleide NPO-bestuur van nu. Ook de ledenraad heeft betere dagen gekend. Al meer dan 20 jaar is de verbetering van het kader onderdeel van het NPO-beleid. Je krijgt alleen bijna niemand in de schoolbanken om kadertrainingen te volgen. Het zijn druppels op de gloeiende plaat. En in elk beleidsplan wordt het herhaald omdat het wel mooi klinkt en is gebaseerd op een juiste waarneming. Overigens vind ik GPS2021 wel een dieptepunt als het gaat om de historie van onze gebrekkige organisatiekracht, dat mag Harrie Meijners – die ik overigens persoonlijk ken en ook waardeer - dan in zijn zak steken”.

Tot slot vroeg ik Piet of hij ideeën heeft om de duivensport te behouden. “Ja die heb ik zeker, hoewel het open deuren zijn. Op de eerste plaats moeten we proberen om  zoveel mogelijk de bestaande leden te behouden. Dat doe je door hen tevreden te houden. Problemen aanpakken dus en zorgen voor overzichtelijk spel en binding met hun maten/concurrenten. Problemen aanpakken betekent bijvoorbeeld: kosten beheersen, roofvogelproblematiek aandacht geven, ziekten en verliezen met jonge duiven aandacht geven bijvoorbeeld door gericht onderzoek. We hebben de WOWD en die heeft een agenda, zet daar de urgente zaken op. Overzichtelijk spel betekent een basisprogramma voor iedereen en daarnaast specialistenvluchten, te organiseren door de specialisten zelf en niet door alle verenigingen zoals nu. Dan op de tweede plaats nieuwe leden werven. Dat doe je door buitenstaanders binnen te brengen in duivenhokken, zodat ze in aanraking komen met het duivenmelkersvirus. Bij vakanties of ziekte dus mensen vragen die je taak tijdelijk overnemen. Open dagen voor buitenstaanders. In Duitsland hebben ze een PR-functionaris aangesteld die initiatieven neemt. Moeten ze hier ook doen. Het succes is misschien niet groot maar beter dan niks.”
Tot zover Piet Broersma die over nog veel meer zaken die de duivensport bedreigen goed heeft nagedacht. In een volgende column zal ik proberen hier nog wat van te verwerken.

Zie ook de artikelen die Piet in het Spoor schreef.
http://www.zwaluw.frl/Internetsite/Diversen/GPS2021/Artikelenreeks.htm

14 juli 2019

Henk Kromkamp – Ter Idzard / Saamhorigheid.4
Het werd weer eens tijd om een vervolg te schrijven op de column over het onderwerp saamhorigheid. De vorige met Max v.d. Zwaag dateert alweer van juli 2016. Toevallig liep ik de hoofdpersoon van deze column/minireportage tegen het lijf op een jonge duivenverkoop in Jubbega. Toen ik hoorde dat Henk zich inzet voor promotie van de duivensport wilde ik hem wel eens bezoeken. Nadat hij via Facebook aangaf dat ik hem wel blij kon maken met een paar duivenboeken, was een afspraak snel gemaakt.
Henk is 49 jaar en heeft vanaf zijn 8ste jaar al sierduiven. Postduiven vond hij altijd al geweldig, maar daarmee is hij zich pas actief bezig gaan houden vanaf 2014. Zijn oude werkgever (de bakker Vliegendehond) kwam te overlijden. Met hem had Henk altijd veel contact over hun gezamenlijke liefhebberij; duiven en kippen. Henk; “Bij zijn begrafenis heb ik zijn postduiven losgelaten op zijn graf, dat was een mooi moment. Daarna is mij gevraagd om iets voor zijn duiven te regelen. Ik heb toen voor mij zelf een aantal jongen gehouden. Sindsdien ben ik helemaal verkocht aan de postduivensport. Ik kan er erg van genieten wanneer ze na een vlucht allemaal weer terug komen op het hok. Daarbij is het natuurlijk nog mooier als dan het resultaat ook nog goed is. En over de resultaten ben ik beslist tevreden. Het mooiste resultaat tot nu toe was in 2018. Ik werd 1e kampioen aangewezen en onaangewezen kampioen in de vereniging op de natoer. Ik hoop nog eens een mooie klassering bijvoorbeeld bij de eerste 10 van de afdeling te behalen.”

Met het bovenstaande geeft Henk aan zijn doelen niet zo hoog te stellen. Het plezier in de sport staat voor hem voorop en dat haalt hij vooral uit de omgang met zijn duiven en de contacten met zijn sportvrienden. Zoals gezegd heeft Henk naast postduiven dus ook nog sierduiven, namelijk Deense Tuimelaars. Ik vroeg Henk of dat wel te combineren is. “Ja zeker dat is heel goed te combineren. Ik heb vanaf 1996 Deense Tuimelaars en die wil ik beslist niet kwijt. De drukte rondom de postduiven is voornamelijk in het zomerseizoen. En v.w.b. de Denen valt de drukte meestal in de winter, dan vinden de shows plaats. Gevraagd naar wat hem nu het meeste trekt in de postduivensport; “Het wedstrijdelement bij de postduiven maakt het allemaal net wat spannender dan bij de sierduiven. Maar de gezelligheid en saamhorigheid binnen de club telt bij mij net zo zwaar mee. In mijn rol als voorzitter en plaatsvervangend secretaris van mijn vereniging (de Luchtbode in Wolvega) probeer ik mijn steentje hieraan bij te dragen. Overigens ben ik ook voorzitter van de Deense Tuimelaar Club. Het verenigingsleven vind ik erg belangrijk. Het is goed dat we allemaal – ondanks onze verschillen – met de neuzen dezelfde kant op willen gaan. In onze club hebben we een aantal vaste activiteiten in het jaar zoals de prijsuitreiking en de jaarafsluiting en dat is volgens mij voldoende voor het clubgevoel. Tijdens het vliegseizoen zien we elkaar vaak toch al 2 tot 3 keer in de week.”

Uit het bovenstaande blijkt wel dat Henk een echte verenigingsman is. Ik vroeg hem naar zijn ideeën over het bevorderen van de saamhorigheid binnen de duivensport; “Sowieso zal er altijd strijd zijn en dat moet ook. Ik ben een groot voorstander van saamhorigheid en daar hoort ook het samenwerken met andere verenigingen bij. Ook met het oog op de toekomst van de duivensport. Ik ga vaak op bezoek bij duivensporters van andere verenigingen. Ik zie een andere vereniging niet als concurrent, al blijft het natuurlijk mooi als wij als vereniging de punten binnen halen. We kunnen uiteindelijk niet zonder elkaar. Je moet elkaar enthousiast houden en zorgen dat de sport blijft bestaan. Daarvoor hebben we elkaar nodig. Je ontkomt er niet aan dat er verenigingen samengevoegd gaan worden. Als de club te klein is komen de lasten op te weinig schouders. Zo is het vormen van een bestuur dan bijvoorbeeld niet meer mogelijk.”

Wanneer je net als ik op Facebook in de verschillende duivengroepen de discussies volgt, zie je over het algemeen weinig saamhorigheid. De meningen staan vaak haaks op elkaar en respect voor elkaar is soms ver te zoeken. Ook Henk is dat opgevallen. “Ik volg via Facebook een aantal ‘collega’s’ van andere clubs en het duivenmelkerscafé. Ik vind het jammer en onnodig om elkaar af te kraken, maar blijkbaar hebben een paar mensen altijd wat te zeuren. Gelukkig gaat het vaak maar om een paar mensen. Ik sla de negatievere berichten dan ook altijd over en focus me op de leuke berichten. Ik heb juist vaak hele leuke contacten. Iedere duif die aan komt vliegen of bij mij wordt gemeld als die in de buurt wordt gevonden, haal ik op en meld ik bij de eigenaar. Dit zouden meer mensen moeten doen! Ook levert dit vaak leuke contacten en gesprekken op.”

Zoals gezegd doet Henk erg zijn best om de duivensport positief uit te dragen. Dit doet hij onder andere middels het geven van voorlichting over de duivensport op scholen, enz. Henk; “In onze vereniging is de gemiddelde leeftijd onder de leden vrij hoog. Zoals dat voor de meeste duivenverenigingen zal gelden. Ik wilde dan ook actief op zoek naar jonge leden en heb daarvoor 3 jaar geleden het Groen Lyceum (Terra College) in Wolvega gebeld met de vraag of ze het ook leuk zouden vinden wanneer wij een presentatie zouden houden op school over postduiven. Met wij bedoel ik Ydo Homma (van de bekende combinatie uit Steggerda) en mijzelf. Ydo en ik hebben veel contact over de duiven. De school reageerde heel positief en we hebben een presentatie gemaakt voor de leerlingen. We vertellen de geschiedenis van de postduif van het ei tot aan de vlucht en doen dit in 2 lesuren. Daarna komt de hele groep bij één van ons thuis om te kijken hoe het er bij ons op de hokken aan toe gaat. Ik ben van mening dat meer liefhebbers hun hok zouden moeten openstellen voor scholen om een kijkje te komen nemen en ze zodoende enthousiast maken voor de duivensport. Inmiddels geven we ook presentaties voor andere groepen zoals de Vogelwacht en de vrouwenvereniging. Bij deze laatstgenoemde presentatie waren 85 vrouwen aanwezig die zich eigenlijk aan het begin van de avond afvroegen of ze dit wel leuk vonden, maar uiteindelijk heel enthousiast waren, een geweldige avond! De zaal mag gewoon vragen stellen onder de presentatie en dat is fantastisch. Het is elke keer weer anders en dat is het mooiste er van.”

Tot slot nog een paar vragen

In verenigingen waar de kwaliteit van de duiven hoog ligt wordt onderling veel geruild en samen gekweekt. Hoe is dat bij jullie?
Volgens mij is dat bij ons niet zo moeilijk. Je kunt bij ons bij een clubgenoot altijd wel wat krijgen als je dat wilt.

Wat zou er gedaan moeten worden om de ledenstop tegen te houden, of is die niet meer tegen te houden?
Dat zal moeilijk gaan. Over het algemeen zijn het oudere mannen. Het vinden van nieuwe leden is lastig, ook al proberen wij dat op de school wel te bereiken. Als je deze hobby wilt beoefenen kost dat gewoon heel veel tijd. De jeugd heeft het te druk met andere dingen. Ze zetten niet zo maar een hokje achter het huis neer met een paar duifjes of kippen, zoals dat in mijn jeugd ging.

Wat moet er volgens jou gebeuren om de duivensport uit het slop te halen?
De veranderingen die op stapel staan moeten niet te snel en niet te drastisch (zoals nieuwe computersystemen). De ouderen leden kunnen en willen dit niet meer bijbenen en de kans bestaat dat die eerder zullen stoppen.

29 Juni 2019
Jeroen (en Jaap) Meeder – Den Hoorn / Vliegen in combinatie.4

Voor liefhebbers met een jong gezin en een drukke baan is het vliegen in combinatie vaak de enige manier om postduiven te kunnen houden. Dit geldt ook voor de 43 jarige JeroenMeeder uit Den Hoorn. Als kind al waren er duiven van vader en oom in zijn leven en vanaf zijn 10e vloog Jeroen als jeugdlid totdat hij de leeftijd van achttien jaar bereikt had. Sinds die tijd speelt Jeroen in combinatie. Eerst samen met zijn vader en tussen 1997 en 2013 speelde hij samen met Leo van Rijn in de combinatie van Rijn-Meeder. Deze combinatie was zeer succesvol en genoot internationale bekendheid. “Nadat ik op mijn achttiende in combinatie met mijn vader ging spelen, vond ik al snel dat de prestaties beter moesten en klopten we aan bij Leo van Rijn die mijn vader nog uit zijn jeugd kende. In 1991 kochten wij 6 eitjes uit 3 koppels die Leo bij elkaar had gelaten nadat de natour was afgelopen. Dit waren dus zeer late jongen die kwamen uit zijn 3 topkoppels, te weten; de King 1e Nat. Asduif Midfond in de Vredesduif competitie en tevens WHZB, de Keizer die 3 x 1e speelde tegen gem. 20.000 duiven en de Hertog een zeer goede vlieger maar een absolute topkweker. Met deze 3 broers is het fundament gelegd voor de latere topresultaten maar tevens ook voor de nieuwe combinatie die in 1997 van start ging. Toen wisten we beiden uiteraard nog niet dat dit er aan zat te komen. Van 1997 tot en met 2013 heb ik in combinatie gespeeld met Leo. Nadat onze oudste zoon Max was geboren (november 2011) heb ik de keuze voor mijn gezin gemaakt en ben ik uit de combinatie met Leo gestapt. Sinds 2014 ben ik weer met mijn vader gaan spelen. Ik had eerst de kwekers thuis en mijn vader had de vliegers onder zijn hoede. Nadat we in 2018 verhuisd zijn in Den Hoorn, was er bij de huidige woning ruimte om een groter hok te plaatsen en vanaf daar te gaan vliegen. De kwekers die ik tot die tijd onder mijn beheer had, zijn naar mijn vader verhuisd en de vliegers werden in de zomer van 2018 over gewend om zo op de natour vanuit eigen erf te spelen.”

Jeroen kan door de jaren heen op mooie prestaties terugkijken, zowel samen met zijn vader als samen met Leo van Rijn. Zo had hij in 1994 samen met zijn vader de 5e nationale Midfondduif. En in de periode met Leo werd onder andere een 1e NPO overwinning, het 1e Kampioenschap Midfond van De Kuststrook en een 2e nationaal (Sector 2) behaald. Een prestatie  waar Jeroen heel veel plezier van heeft beleefd is het 1e kampioenschap Midfond van het rayon met zijn vader in 1996. Ze werden tevens 2e kampioen midfond van de gehele afdeling Kuststrook achter Leo van Rijn en dit op een hokje van 5 meter waarop zowel de oude als de jongen werden gehouden. Het spelen in combinatie is voor Jeroen zoals gezegd de enige manier om succesvol met postduiven bezig te kunnen zijn. Jeroen moet vanwege zijn werk regelmatig een beroep doen op zijn vader. Als exportmanager in de bloemensector moet hij regelmatig een paar dagen van huis of is hij ’s avonds pas heel laat thuis. “Het is natuurlijk fijn als je weet dat er een uitvalbasis is. Eline en ik hebben 2 zoons in de leeftijd van 7 en 5. Zomers gaan we dus ook gewoon op vakantie. Dan komt de verzorging op vader Jaap, maar ook mijn zus neemt soms een deel van de verzorging op haar. Daar ben ik natuurlijk erg blij mee. Omdat mijn vader en ik van dezelfde hobby houden, is het voor mij als vanzelfsprekend om samen met hem te doen. Wat is er nu mooier dan met je vader samen de hobby te beoefenen, er over te filosoferen, te praten en te beleven?”

Er zijn de afgelopen jaren diverse liefhebbers gestopt met de duivensport omdat ze deze sport niet konden combineren met werk en gezin. Ik vermoed zelf dat een aantal van hen wel weer zou herstarten wanneer ze een geschikte partner zouden vinden om samen mee te doen. Ik vroeg Jeroen of volgens hem de NPO hier iets mee zou moeten doen of zou dit alleen van onderaf vanuit de verenigingen gestimuleerd moeten worden? “Beide denk ik. Een charme offensief vanuit de NPO zoals met de Lady’s League is een goed initiatief dat vanuit de NPO komt. En zo is er nog meer te bedenken. Het is mijn ogen een kwestie van vraag en aanbod. Er is aanbod van liefhebbers bij wie het kriebelt maar bij wie het door omstandigheden nog niet past (dit kunnen werk, gezin, woonomstandigheden etc. zijn). Verder denk ik zeker dat er ook liefhebbers zijn die op het punt staan om te stoppen omdat het misschien te veel wordt, maar die het liefst door zouden willen gaan. Door deze mensen bij elkaar te brengen, bijvoorbeeld middels het creëren van een soort ‘marktplaats’, gaan er zeker nieuwe combinaties ontstaan. Hiernaast zou ik zoiets ook zien voor de jeugd. De jonge generatie heeft veel keus op allerlei vlakken zoals sport, gaming, enz. Het omgaan met dieren lijkt meer als een last gezien te worden dan als ontspanning. Wel is het zo dat wanneer je een keer een paar duiven meeneemt naar een school en het verhaal vertelt achter de sport, iedereen met veel enthousiasme reageert. Koppel jeugd aan een ervaren liefhebber, nodig ze op zaterdag uit, verzin competities waar ze iets mee kunnen winnen. Maak het sexy / aantrekkelijk.”

Door Andries Eekhof (juli 2013) werd behalve het financiële aspect (kosten delen) ook als voordeel van een combinatie genoemd, dat je als beginnend liefhebber er meteen een coach en sparringpartner bij hebt. Ik vroeg Jeroen hoe hij hier tegenaan kijkt. “Dat is absoluut waar. Vooral het sparren is belangrijk. Discussiëren waarom jij of hij vindt dat het anders is. Hier leer je veel van. In combinatie spelen met Leo was voor mij op dat moment in mijn ‘duivencarrière’ a next step. Ik kon er beter worden, leerde meer, kreeg een fantastische ploeg duiven tot mijn beschikking, heb veel nationale en internationale liefhebbers ontmoet, kon goed sparren over duiven, systemen etc. Het was een prachttijd. Leo heeft van nature een kijk op duiven. Dat is reuze interessant om jezelf hieraan te spiegelen. Wat vind ik en wat vindt hij. Van mijn vader Jaap heb ik geleerd om niet direct iets te wijzigen, al loopt het anders dan gedacht of gepland. Houdt je aan je plan en laat je niet te snel gek maken. Van beiden heb ik ook zeker geleerd om het niet te ingewikkeld te maken.”

De duivensport trekt steeds minder liefhebbers. De NPO ziet het in combinatie vliegen als één van de oplossingen om het dalen van het aantal postduivenliefhebbers te stoppen. In de visie die het huidige bestuur heeft verwoord in GPS 2021 las ik ook iets over het vormen van combinaties waarbij deze de gelegenheid zouden krijgen om vanuit het verengingsgebouw te spelen. Ik vroeg Jeroen hoe hij tegen dergelijke plannen aankijkt. “Dat zou wel één van de oplossingen kunnen zijn. Mensen in het algemeen lijken steeds minder verdraagzamer. Als er een hok geplaatst wordt in een woonwijk, zijn de eerste 1000 handtekeningen binnen no time opgehaald om het tegen te houden, zonder de betreffende liefhebber gesproken te hebben. Zelf vind ik dat je hier zorgvuldig mee om moet gaan. Leg uit aan je buurtbewoners wat het idee is. Maak ze deelgenoot en geen tegenstander. Wees positief en laat je passie spreken. Dat komt altijd goed over. Ik heb bijvoorbeeld met mijn buren ook besproken dat wanneer zij een feestje hebben en dit buiten vieren o.i.d., zij mij dit even melden. Dan laat ik de duiven een keertje niet los. Daar krijgen ze echt niets van. Als er een hok of hokken geplaatst kunnen worden bij het verenigingsgebouw zou dit een oplossing zijn voor liefhebbers die geen hok thuis kunnen plaatsen.”

Tot slot nog een paar vragen:
In combinatie spelen heeft vast ook nadelen. Welke?
Twee kapiteins op één schip kan wel eens voor vuurwerk zorgen, maar als je het grote geheel blijft zien, geeft dat in mijn situatie in ieder geval veel meer voordelen dan het af en toe niet met elkaar eens zijn.

Ondanks dat je in combinatie speelt zal je toch wel eens iets hebben moeten laten voor de duivensport. Wat bijvoorbeeld? En wat maakt voor jou nu de duivensport zo leuk dat je er offers voor wilt brengen?
Zelf heb ik niet het gevoel dat ik iets moet laten, omdat ik het een prachtige hobby vind waar ik mijn ontspanning in vind, wat spanning brengt, waar je vriendschappen aan overhoudt en waarbij je omgaat met dieren. Geweldig toch!? Wel is het zo dat de balans moet kloppen. Daarom ben ik einde 2013 gestopt om in combinatie te vliegen met Leo. Een jong gezin thuis en de duivensport op en top willen beoefenen was voor mij niet meer te combineren. Als ik bij de duiven was, was ik niet thuis. In die fase was dat lastig. Ik wil iets goed doen en zeker niet half. Nu de kinderen nog wel jong zijn en de situatie nu zo is dat ik de duiven bij huis heb en mijn vader de kwekers heeft en de verzorging van de vliegers kan overnemen als ik weg ben, is dit een goede combi/situatie.

Is het verenigingsleven voor jullie belangrijk? Verrichten jullie zelf ook taken in de club?
We zijn nu 1 jaar lid bij De Reisduif Den Hoorn. Dit is een geweldig fijne vereniging, met goede liefhebbers en fijne mensen. Het zijn hier echt liefhebbers die elkaar beter willen maken, geen poespas. Jongen worden onderling geruild er wordt openlijk gesproken en ideeën gedeeld. Dit is mede het feit dat het hard gaat. Dit komt de selectie van de duiven alleen maar ten goede. Taken die we verrichtten in de vereniging zijn het laden van de manden en deze klaarmaken voor de volgende inkorving. Verder ben ik bestuurslid van ons Samenspel Midden Holland West.

De duivensport gaat/moet de komende jaren veranderen. Jij behoort tot de jongere generatie. Hoe kijk jij hier tegenaan?                Dat is toch wel een issue. Het is toch erg als je bij de jongere generatie hoort als je begin 40 bent. Was golf vroeger een ‘elite’ sport, is het nu de duivensport aan het worden.

Heb je tot slot nog een leuke of bijzondere anekdote om de column/minireportage mee af te sluiten?

Een heel bijzonder moment beleefde ik met de duivin NL 05-1272553 “Jannie” die 1 dag na het overlijden van mijn moeder de 1e in de afdeling de Kuststrook speelde. De vlucht was uitgesteld naar zondag en ik ging de duiven bij Leo opwachten. Vader Jaap ging ook mee. Nooit sta ik op het moment dat de duiven zouden kunnen komen in het hok. Maar op dat moment ging er natuurlijk van alles door me heen en was ik er nog niet helemaal bij met mijn hoofd. Op het moment dat ik de deur openzwaaide om plaats te gaan nemen op een stoel, kwam er als een komeet een duif aangevlogen. Door niks en niemand liet zij zich afschrikken en ze viel 30cm naast de openzwaaiende deur op de plank met een 1e in de gehele afdeling als resultaat tegen ruim 12.000 duiven. Einde van die middag toen ze bovenaan prijkte op de uitslag was het voor een ieder duidelijk, deze 553 gaat vanaf nu als “Jannie” door het leven, vernoemd naar mijn moeder. Het jaar erop werd ze in het samenspel: 1e duifkampioen Natour, Vitesse en Generaal. Dit is tot op heden nog niet herhaald door 1 duif, om 3 onderdelen te winnen in het samenspel! Na de verkoop in 2010 is de Jannie aan Joop Groenen verkocht. Joop besloot een aantal jaren geleden om totaal te gaan verkopen, hij belde mij op en liet weten dat de Jannie maar op 1 hok thuis hoorde, bij die van jou en je vader zei Joop. Ze legt inmiddels geen eitjes meer maar mag altijd in de zomer een nestje grootbrengen.

12 mei 2019
Harrie Meijners – Veenwouden / Toekomst van de duivensport.7

Na in de vorige columns over het onderwerp “toekomst van duivensport” vooral stil te hebben gestaan bij zaken die het voortbestaan van de duivensport bedreigen, wil ik met de hoofdpersoon van deze alweer 7e column over dit onderwerp, ook kijken naar mogelijke oplossingsrichtingen. Deze keer betreft het iemand die een bestuurlijke achtergrond in de duivensport heeft, namelijk de 65 jarige Harrie Meijners uit Veenwouden. Harrie heeft inmiddels zo’n kleine 30 jaar postduiven en kan terugkijken op een aantal mooie successen als een tiental Teletekstvermeldingen. Zijn mooiste prestatie vindt hijzelf de 8e plaats onaangewezen meerdaagse fond van sector 4 in 2009. “Het was vooral een heel bijzonder seizoen omdat ik in dat jaar helaas veel goede duiven ben kwijtgeraakt aan de havik en bij een aantal vluchten noodgedwongen met succes maar één duif heb ingekorfd. Dat maakt zo’n klassering nog specialer.” En zoals gezegd heeft Harrie diverse bestuursfuncties in de duivensport bekleed. Zowel in zijn vereniging, als in het rayon, afdeling (Friesland), de Friese Fondclub en in de NPO was hij actief. Tevens heeft Harrie zitting gehad in het tucht en geschillencollege van afdeling 10/11. Momenteel heeft hij geen bestuursfuncties meer, maar voor de NPO verricht hij nog wel coördinerende werkzaamheden t.b.v. de centrale opvanghokken. Een veelzijdig man dus met een brede kijk op de duivensport.

Mijn inzien dus de juiste man om de vraag voor te leggen of hij nog een toekomst ziet voor de duivensport. “Ja zeker is er een toekomst voor de duivensport, ondanks de huidige situatie waarbij momenteel sprake is van een jaarlijks verlies van 5 % van het ledenbestand. Als we zien naar de gemiddelde leeftijd van de leden, dan is dit een logisch gevolg. Het klinkt raar, maar door dit gegeven kun je ook niet verwachten dat er veel behoefte is aan noodzakelijke vernieuwingen. Er zijn veel leden, incl. bestuurders welke redeneren; 'het dient mijn tijd wel uit'. Veranderingen doen altijd pijn en gaan gepaard met veel emotioneel gekrakeel. Voor het traject GPS 2021 is tot nog toe niet iedereen enthousiast geraakt. Wel zien we dat niemand de noodzakelijke ontwikkelingen stop wil zetten. Een evaluatie, gevolgd door eventuele bijstellingen, zullen hopelijk door bestuurders worden opgepakt. Tot nog toe zijn er veel toeschouwers en ontbreekt het veelal aan initiatieven van onderaf, de basis. Ik ben van mening dat er hulp van buitenaf noodzakelijk is. Zowel in kwantiteit als kwaliteit is het huidige kader in onze sport onvoldoende uitgerust om adequaat beleid ten uitvoer te brengen. Scholing is hierin m.i. een belangrijk thema.”

Op mijn vorige column over dit onderwerp kwamen nogal wat reacties binnen. Zo gaf Marten Leegstra aan dat wat hem betreft er op het gebied van het transport nog wel wat verbeteringen nodig zijn. Daarmee snijdt hij een punt aan dat gelukkig steeds meer aandacht lijkt te krijgen. Henk Slot heeft hier in de column van 8 april zijn zegje over gedaan en als je hem hoort worden er ook op dat gebied stappen vooruit gezet. Wat de NPO in GPS 2021 m.b.t. vervoer voor ogen heeft is mij nog niet duidelijk, maar dat het de aandacht heeft wel. Hoe kijkt Harrie hier tegenaan? “Het vervoer en alles wat hier mee te maken heeft, is en blijft een gevoelig onderwerp. In een aantal afdelingen is het vervoer ‘leidend’ en heeft men eigen materiaal en personeel in loondienst. Door deze financiële perikelen bepaald het vervoer het beleid van de afdeling. Persoonlijk heb ik mij altijd verbaasd over de materiële kwaliteitsverschillen tussen de afdelingen. Er zijn afdelingen die het vervoer up to date hebben en hierin steeds hebben geïnvesteerd. Dit in het kader van dierenwelzijn, terwijl er ook een aantal afdelingen zijn waarbij dit niet het geval is. En zo vindt onder verschillende omstandigheden de wedstrijd – duivensport plaats. Onder leiding van Albert Jan de Jong wordt nu gewerkt aan gezamenlijke coördinatie van het vervoer en kwaliteitsverbetering is de belangrijkste pijler voor dit initiatief. Duidelijk is dat men zeer voorzichtig opereert ten aanzien van een vervoerscollectief, waarbij je uiteindelijk komt tot een gezamenlijk resultaat met enorme financiële voordelen. Hopelijk zullen in de nabije toekomst de nodige resultaten worden bereikt en daarbij is het vergroten van de kwaliteit een prima middel voor onze PR in het kader van dierenwelzijn.”

In eerdere columns werd o.a. door Tony Berlijn aangegeven dat de duivensport te weinig positief in het nieuws is. In de contouren voor GPS2021 wordt dit aspect ook benoemd. Imagoverbetering om de sport toekomstbestendig te maken is één van de speerpunten. Concrete plannen liggen er nog niet. Mijn inziens zou er door de NPO gericht op communicatie moeten worden ingestoken, zowel naar hun eigen leden als naar de buitenwereld. Op dit punt is Harrie het zeker met me eens. “Op het NPO bureau is deze functie niet ingevuld, wel wordt er incidenteel gebruik gemaakt van een communicatie bureau en neemt de voorzitter (Maurice van der Kruk) veel van deze taken op zich. Maar helaas is het waarneembaar dat de communicatie rondom GPS 2021 onvoldoende is. De communicatie is dan ook een bespreekpunt voor de evaluatie. Gezien de commotie die er af en toe ontstaat in dit traject hoop ik dan ook dat deze evaluatie op korte termijn gaat plaats vinden.”

Het is algemeen bekend dat er nog nauwelijks nieuwe postduivenliefhebbers bijkomen. Toch ben ik er van overtuigd dat er veel interesse is voor onze sport en dat er genoeg kandidaat liefhebbers zijn. Maar hoe bereik je die mensen? Harrie; “Zelf ben ik door een collega op mijn werk in aanraking met de duivensport gekomen. ’s Maandags bij de koffie werden enthousiast de resultaten van het weekend verteld en dit wekte mijn nieuwsgierigheid. Je hebt dus ambassadeurs nodig die de sport positief naar buiten uitdragen. Maar de meeste verenigingen zijn als het ware clubs van 'ouden van dagen' en zijn alleen maar gefixeerd op het eigen hoofd boven water te houden. En daarbij is de gemiddelde leeftijd inmiddels gestegen tot boven de 65 jaar. Wil je de sport behouden en dat geldt voor iedere vereniging in de sport, zal je doorlopend moeten innoveren. In de meeste verenigingen gebeurt momenteel heel weinig tot niets om er voor te zorgen dat er nieuwe aanwas bij komt. Omdat de gemiddelde duivensporter een ‘einzelgänger’ is, zou ik er voor kiezen om met externe deskundigheid verschillende doelgroepen aan te boren en in de uitvoering een keuze te maken met behulp van een onderwijsinstelling. Dus eerst innoveren met daarbij ook de opzet van andere vormen van lidmaatschap en je vervolgens richten op diverse en nieuwe doelgroepen. Het NPO moet dit uiteraard faciliteren.”

Organisaties als de dierenbescherming en een politieke partij als Partij voor de Dieren vinden dat de duivensport niet meer thuis hoort in onze huidige maatschappij. Met regelmaat besteed de pers gevoed door zulke partijen aandacht aan zogenaamde rampvluchten en worden er zelfs Kamervragen gesteld. Zo stelde de Groninger fractie van de Partij voor de Dieren recent nog dat er een einde moet komen aan het loslaten van duiven op Bevrijdingsdag. Om dit soort partijen de mond te snoeren zal er mijn inziens een fors tegengeluid moeten komen vanuit de NPO. Harrie deelt mijn mening in deze; “Het blijkt inmiddels dat meerdere politieke partijen (de zgn. populistische) in hun partijprogramma wedstrijdsport voor dieren willen verbieden. Als duivensport organisatie zullen wij moeten doorgaan met het aanbrengen van imago verbeteringen en aan de buitenwereld laten zien wat wij allemaal doen ten behoeve van het welzijn van onze duiven. Mijn ervaring is dat veel partijen helemaal niet goed zijn geïnformeerd. Als organisatie zullen wij mankracht moeten gaan inzetten om er voor te zorgen dat we invloed krijgen binnen de politieke netwerken.”

In de vorige column over dit onderwerp gaf Tiemen van Velde aan dat hij de toegenomen roofvogelstand als grootste bedreiging van de duivensport ervaart. Daarin staat hij niet alleen. In bepaalde gebieden is het inmiddels vrijwel onmogelijk om nog met duiven te spelen omdat er dagelijks wel een duif wordt gepakt. Op Facebook zie je regelmatig foto’s van aangevreten en dode duiven met daarbij een oproep aan de NPO om daar iets aan te doen. Dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan. De invloed van een duivensportbond wordt mijn inziens schromelijk overschat. Ik vroeg Harrie hoe hij hierover denkt. “Naast de bestaande registratie en het publiceren hiervan is het van belang om o.a. met overheidsinstanties in gesprek te gaan met het doel om het aantal roofvogelkasten te reduceren en vooral te reguleren. Verder is het van belang om via goede voorlichting de schade aan onze duiven weten te beperken.”

Tot slot vroeg ik Harrie of hij nog ideeën heeft die er toe kunnen bijdragen dat de duivensport behouden blijft. “Allereerst zou ik er voor willen pleiten om als duivensport-bond uit te gaan van je eigen sterke punten en in ieder geval de huidige situatie niet te accepteren. Alle andere sportbonden moeten tevens alle zeilen bijzetten om er voor te zorgen dat er nieuwe aanwas ontstaat. Dat geldt dus ook voor ons als duivensport. Verder moeten we tevens de samenwerking zoeken met andere vergelijkbare organisaties. Dit vanuit kostenbeheersing en het gebruik maken van gezamenlijke expertise. Verder zal er beter moeten worden ingespeeld op nieuwe wetenschappelijke inzichten en meer gebruik moeten worden gemaakt van nieuwe kennis en technieken. Ik ben tevens van mening dat via een totaal vernieuwde opzet van het NPO bureau de leden v.d. verenigingen daadwerkelijk ondersteund dienen te worden. Het bureau kan via een inleenfunctie gebruik maken van alle deskundigheid die nu al aanwezig is van andere sportbonden op Papendal. Volgens mij liggen er voldoende plannen tot verbetering op de plank, alleen stokt het bij de uiteindelijke uitvoering.”

Tot zover Harrie Meijners, die nog veel meer heeft gezegd over zijn visie op duivensport in de toekomst. In een volgende column over dit onderwerp zal ik hiervan nog e.e.a. meenemen.

8 april 2019
Henk Slot - Gramsbergen / Postduivenvervoer

Een onderwerp dat nog niet voorbij is gekomen in mijn columns is postduivenvervoer. Over dit onderwerp zijn wel een aantal columns te vullen. Voor deze eerste column start ik met een chauffeur en tevens convoyeur van een “duivenwagen”. Het betreft de 44 jarige Henk Slot uit Gramsbergen. Henk is als zesjarige jongen in de duivensport gerold. Zijn vader was een collega van de vader van de bekende gebroeders Leideman. Deze bezorgden de kleine Henk een paar jonge duiven waarmee hij als jeugdlid bij de Snelle Wieken in Hardenberg van start ging. Met hulp van zijn vader maar ook van de gebroeders Leideman werden er vervolgens mooie successen behaald. Toen Henk ouder werd en ging werken als internationaal vrachtwagenchauffeur, heeft hij een lange tijd samen met zijn vader gedaan, omdat hij zelf vaak langdurig van huis was en de duiven niet kon verzorgen. Vanaf 2010 staat er bij zijn eigen huis in Gramsbergen een eigen duivenhok en vliegt hij weer onder zijn eigen naam. En Henk kan over de afgelopen jaren terugkijken op een aantal mooie successen. https://strato-editor.com/.cm4all/uproc.php/0/.Henk.jpg/picture-400?_=18a28e3eb59 “Ondanks dat ik de duiven vooral in het vliegseizoen geen perfecte verzorging kan geven, omdat ik te veel weg ben in verband met mijn werk, behaal ik elk jaar wel mooie resultaten. Mijn mooiste resultaat was in 2014 op een vlucht vanuit Meer. In het toenmalige rayon 10 van afdeling 10 begon ik met de 1e, 2e, 6e, 7e en 8e  plaats van 2019 duiven. En dat in een rayon met hele sterke tegenstanders als Gerard Koopman en Gebroeders Leideman. Hier ben ik heel trots op, ook omdat ik maar een kleine liefhebber ben en relatief weinig duiven inkorf.”

Het onderwerp van deze column is postduiventransport. Hier kan Henk wel iets over vertellen. Sinds 2017 is hij namelijk chauffeur/convoyeur op een duivenwagen van afdeling 10. “Een paar jaar geleden werd ik gevraagd om mee te gaan op de vrachtwagen om duiven te vervoeren. Ik wees dat toen af omdat ik mijn duiven graag thuis wilde zien komen. Maar toen het vervoer door Van Regteren werd overgenomen werd ik opnieuw benaderd om chauffeur te worden op de duivenauto en een week later begon mijn eerste rit al omdat ze een tekort aan chauffeurs hadden. Tot op heden doe ik het met heel veel plezier. Het is een heel aparte beleving en het maakt mijn cirkel in de duivensport helemaal rond.” Henk geeft aan dat één van de redenen waarom hij dit baantje uiteindelijk toch heeft geaccepteerd, is gelegen in het feit dat hij graag zijn steentje wil bijdragen aan beter vervoer en verzorging van de duiven onderweg naar de losplaats. “Als je op een duivenauto rijdt ben je met een heel bijzonder transport onderweg. Dat vraagt veel van de chauffeur. Is deze zich er van bewust dat de eigenaren van de duiven er de hele week mee bezig zijn om hun duiven goed voor te bereiden? Beseft hij dat de duiven die hij vervoert in staat moeten zijn om een sportieve prestatie te kunnen gaan leveren? Houdt hij hiermee rekening in zijn rijstijl (voorzichtig door de bochten gaan, rustig en op tijd remmen, goed ver vooruit kijken)? Om iets aan die bewustwording te doen ben ik met de duivenauto-chauffeurs van afdeling 10 bij Gerard Koopman op bezoek geweest. Gerard nam ons mee in de hokken en nam alle tijd om uitleg te geven over de duivensport en te vertellen waarom het transport zo belangrijk is. De chauffeurs vonden het geweldig om eens achter de schermen te kunnen kijken en te horen hoe het allemaal in zijn werk gaat bij een duivenmelker thuis. Zij hadden zich niet gerealiseerd dat er zoveel voor komt kijken om met duiven te spelen."

Het is uiteraard enorm te prijzen dat Henk zo’n activiteit op eigen houtje organiseert. Zelf ben ik van mening dat dit soort activiteiten echter verplichte kost zouden moeten zijn voor iedere chauffeur en convoyeur. Zo’n hokbezoek inclusief voorlichting zou m.i. standaard deel moeten uitmaken van een cursus die iedere chauffeur verplicht zou moeten volgen. Dan zullen zaken zoals ik vorige week op Facebook zag (het laten staan van twee tuinstoelen pal voor de deuren waaruit de duiven gelost worden), waarschijnlijk niet meer gebeuren. Henk pleit ook voor zo’n opleiding/curus. “Je kunt niet zomaar een chauffeur zonder enige kennis met duiven achter het stuur van een duivenauto zetten. Maar helaas gebeurt dat nog wel. Ik vind dat er alleen goed opgeleide chauffeurs en convoyeurs met een duivenauto op pad zouden mogen. We moeten zorgen dat iedereen die met de postduivensport bezig is bij elkaar betrokken is. Of dat het nou de professionele duivenliefhebber, de hobby speler, de chauffeur, convoyeur, bestuurslid, lossingsverantwoordelijke en ieder ander die op één of andere manier bij de postduivensport betrokken is. Men vormt met elkaar één grote familie en is afhankelijk van elkaar.”

Uit het bovenstaande spreekt de grote verantwoordelijkheid die Henk voelt om een positieve bijdrage te leveren aan het onderdeel vervoer. Dat hier nog veel te verbeteren valt is voor Henk duidelijk en waar hij maar kan zal hij trachten zijn invloed uit te oefenen. Het zou al een hele stap vooruit zijn als er meer (ex)duivenliefhebbers op de auto’s zouden zitten zowel als chauffeur als convoyeur. Henk kent zelf geen chauffeurs die zelf duiven hebben en ook onder de convoyeurs zijn er verschillenden die geen duiven bezitten. Dat hierdoor de betrokkenheid ook een stuk minder is mag duidelijk zijn. De liefhebbers die zich afvragen hoe het komt dat hun duiven soms onder de stront thuis komen, hebben er meestal geen idee van dat de oorzaak ligt bij onkunde van convoyeur of chauffeur. Hierdoor kunnen zaken gebeuren als te volle drinkgoten of dat met het leeg laten lopen van de goten meerdere kranen tegelijk worden opengezet, zodat ze overstromen en het water in de manden komt. Henk geeft aan dat dit soort zaken gewoon niet mogen en hoeven te gebeuren en tot het verleden zullen gaan behoren als er voor de convoyeurs en chauffeurs een cursus en soort van toelatingsexamen zou worden ingesteld.

Op Facebook circuleren er soms filmpjes van lossingen op plaatsen waar het echt niet kan en dat er duiven gewond raken of zich soms wel dood vliegen. Ik vroeg Henk of hij dat herkent. “Ja zeker. Ik heb zelf meerdere malen meegemaakt dat je op een losplaats staat waar te weinig ruimte is of waar je gewoon aan een doorgaande weg staat en het verkeer staande moet worden gehouden om de duiven veilig te kunnen lossen. Dat zou niet zo moeten. Ik vind dat 1x in de 2 jaar bij elke losplaats zou moeten worden gekeken of de losplaats nog wel up to date is om duiven te kunnen lossen. Kleine struiken worden groter, soms worden er hoge hekken geplaatst of nog erger zelfs windmolens.”

Er is de afgelopen jaren in verschillende afdelingen veel geïnvesteerd in de trailers. Ik vroeg Henk hoe hij daar tegenaan kijkt. “Als ik kijk naar afdeling 10 dan hebben wij één van de beste vervoerstrailers van Nederland. De klimaatbeheersing in de trailers is gewoon super. Zelfs onder het rijden kan ik de temperatuur in de trailer in de gaten houden. Het systeem regelt zelf de optimale temperatuur rond de 20 graden en werkt op dezelfde manier als een thermostaat van de verwarming in huis. Ook de ventilatie werkt super.” Een goede trailer met een optimaal werkend klimaat en ventilatiesysteem is in mijn ogen een absolute voorwaarde, maar dan ben je er nog niet. De verzorging onderweg is vooral bij de verdere vluchten en wanneer een paar dagen moet worden over gestaan minstens net zo belangrijk. Hoe kijkt Henk hier tegenaan? “Je hebt het dan over zaken als bodembedekking in de mand, voeren in een voergoot of in de mand, onderweg stoppen om water te geven, enz. Allereerst valt en staat de verzorging met de kennis en kunde van de convoyeurs en chauffeurs, zoals hiervoor al gezegd. Daarnaast vind ik karton de beste bodem bedekking, maar ik wil wel hieraan wel toevoegen dat wanneer de duiven meerdere dagen in de manden moeten zitten, ik graag een dubbele laag karton in de manden zie, zodat de mest beter opdroogt en minder infectiedruk geeft tijdens het voeren in de mand. Want voeren in de mand is denk ik wel het beste, zodat elke duif een eerlijke kans krijgt om te eten en niet de duif met de grootste mond het meeste en lekkerste eten op eet. Voor wat onderweg luchten en water geven betreft voorziet het rijtijden regelement. Bij alle ritten moet er één of meerdere malen gestopt worden onderweg. Dit heeft ook te maken met de rijtijdenwet van de chauffeur. Afhankelijk van de temperatuur buiten luchten wij bijna altijd bij tijdens een stop. We zetten even een paar deuren op een kier en geven zo nodig water.”

Tot slot vroeg ik Henk naar zijn mooiste en slechtste ervaringen op de duivenwagen. “Mijn mooiste ervaringen zijn de gezelligheid met elkaar en ook tijdens de rustmomenten onderweg met andere afdelingen (koffie drinken etc). Mijn minst mooiste ervaring is dat we op sommige losplaatsen worden lastig gevallen en bedreigd door Oost-Europese chauffeurs of drugsdealers.”

12 maart 2019
Pieter Eekhof – Joure / Eenvoud in de duivensport.4

Op mijn vorige column over dit onderwerp waarbij Ad van Herik (Gupke) uit Tilburg centraal stond, kreeg ik veel reacties. Zo gaf Marten Leegstra aan dat niemand anders dan jijzelf bepaalt hoe hoog je de lat legt. Hij gaf als boodschap mee aan de topsporters al dan niet commercieel, dat ze soms wel wat vaker naar hun collega duivenliefhebber die als amateur hobbymatig de duivensport beoefent, zouden kunnen omkijken. Dat schort er zo hier en daar wel aan. Als belangrijkste boodschap aan de hobbyspeler gaf hij mee, probeer vooral positief te blijven en te genieten. Lukt dit niet stop er dan mee in plaats van af te geven op de topsporters c.q. grote liefhebbers. Ook reageerde kapelaan Bert Breuer aan wie ik ook al eens een column wijdde. Hij geeft aan zich jarenlang sterk te hebben gemaakt voor eerlijkere concoursen en noemt de duivensport de meest oneerlijke sport die er bestaat. Bert wijst er verder op dat dit feitelijk al zo is vanaf het bestaan van de duivensport. In 1872 bijvoorbeeld wordt er door Postduiven Sociëteit de Korenbeurs een wedvlucht georganiseerd vanuit Laon. Buiten de elitaire leden mogen ook andere duivenliefhebbers meedoen. Zo is er meer eer te behalen en meer geld te verdienen. Je kunt wel raden welke liefhebbers er op deze ongelijke wedvluchten met de eer en het geld gingen strijken.

De liefhebber die in deze column centraal staat is de 61 jarige Piter Eekhof uit Joure die zo’n 53 jaar duiven heeft. Hij is dus als kind al in de duivensport gerold. Zijn opa en drie ooms hadden ook postduiven. Zijn opa was nog één van de oprichters van PV de Zwarte Doffer die in 1923 is opgericht. Net als Ad v.d. Herik is ook Pieter een liefhebber van de fond. En hier speelt hij al heel wat jaren niet onverdienstelijk op. Met een heel klein ploegje duiven slaagt hij er vrijwel jaarlijks in om zeer mooie uitslagen te maken. Afgelopen jaar stond hij zelfs als grootmeester van Perigueux in het Spoor der Kampioenen. Dit jaar was sowieso een goed duivenjaar voor Pieter. Terwijl velen klaagden over de zwaarte van de vluchten en veel duiven verspeelden, waren de duiven van Pieter in hun element. Dit resulteerde in het 1e onaangewezen en 2e aangewezen kampioenschap in het sterke NIC Noordwolde met concurrentie van o.a. Jellema Sr en Wim en Co Wittebol. In mijn vorige column schreef ik dat liefhebbers die op een eenvoudige manier duiven houden, op de wedvluchten doorgaans genoegen moeten nemen met de kruimels die de kampioenen overlaten. Pieter loochenstraft met zijn prestaties echter mijn woorden. Ik vind dat prachtig. Met zijn successen geeft hij immers aan dat het nog eenvoudig kan. En wat is dan eenvoudig volgens Pieter?

“Voor mij is de duivensport op de eerste plaats ontspanning, echt als hobby. Naast duiven heb ik nog meer hobby’s. Zo geef ik drie keer in de week voetbaltraining aan het meisjes en damesteam van SC Joure. Het sociale aspect en de omgang met de duiven staan bij mij voorop. Eenvoud in de verzorging betekent voor mij alleen voer, water en grit. Er worden geen bijproducten verstrekt en luxe hokken met klimaatbeheersing zijn ook niet aan mij besteed. Ik probeer heel dicht bij de natuur te blijven. Dat betekent ook dat ik op medisch gebied bijna niets doe. De verplichte enting tegen Paramyxo en 1 x per jaar een wormpil en verder niets. Ik maak ook nooit een drinkbak schoon. Onderweg in de natuur drinken de duiven immers ook wat ze kunnen vinden. Ook qua tijdsbesteding is er een groot verschil. De gedreven liefhebbers zijn er tijdens het vliegseizoen dag en nacht mee bezig en ik hooguit twee uur per dag en in de winter nog geen kwartiertje. Veel rijden met de duiven en gedwongen training doe ik dus ook niet. Daar zie ik het nut niet van in. Maar anderen die het wel doen zien er wel voordelen van. En dat is toch prima? Iedereen moet de vrijheid hebben om de duivensport op zijn eigen manier te beoefenen, zoals dat hij/zij denkt dat goed is. Ik maak overigens wel de hokken schoon als de duiven trainen, maar niet omdat ik vind dat het moet, maar meer uit gewoonte. Ik zoek het ook niet in veel duiven. Ik heb geen kwekers en in totaal 22 vliegkoppels, waarvan ik alleen de doffers speel.  Met de duivinnen wordt niet gevlogen. Dus ouderwets weduwschap met doffers.”

Uit het bovenstaande zullen de liefhebbers die Piter Beerda gekend hebben waarschijnlijk grote overeenkomsten zien in de manier van verzorging. Het zal waarschijnlijk dan geen verrassing zijn, dat Pieter zijn hokbestand voor ruim 75 % uit Beerda’s bestaat. Deze zijn afkomstig van Sjaak Gerbens en Siemen Luinenburg (Duivenluis). De rest van de duiven zijn afstammelingen van de duiven van zijn ooms en opa, nazaten van duiven die op een bonnetje verkregen zijn of geruild met sportvrienden als Koos Dijkstra, Harry Hoekstra en Hans Bos. Ook in deze duiven zit veelal nog een flink percentage Beerda. 

Ik vroeg Pieter hoe hij aankijkt tegen de professionalisering van de duivensport. En of de strijd van amateur tegen de z.g. prof volgens hem nog wel mogelijk is, of zou in de duivensport net als in het voetbal een onderscheid moeten komen tussen amateurs/hobbyisten en een prof/sportklasse? “Ik denk zeker wel dat het mogelijk is om als amateur/hobbyist de prof te verslaan. Duivensport is niet eerlijk en zal het ook niet worden. Denk daarbij ook aan ligging, windrichting en afstand. Maar gelukkig zijn er altijd verrassingen. Ik ben ook absoluut geen voorstander van inkorfbeperking. Natuurlijk heeft een grotere inkorver meer kans op een vroege duif, maar het zij zo. Ik korf zelf vaak maar 2 of 3 duiven in en weet toch regelmatig een vroege duif te klokken. En een verdeling in amateurs en profs zoals in het voetbal zie ik niet zitten. Er zijn steeds minder duivenliefhebbers en deze dan ook nog op te splitsen lijkt me geen goed plan. Het is inderdaad zo dat er liefhebbers zijn die enorm domineren. Dat speelt vooral in kleinere clubs met veel hobbyisten en slechts één of enkele zeer gedreven melkers die er alles voor over hebben om te winnen. Hier is m.i. niets tegen te doen.”

Tot slot nog enkele vragen

Wat is je mooiste resultaat tot nu toe?
De diverse Teletekstnoteringen zie ik als mijn beste resultaten, maar elke keer als ik een duif thuis krijg van Barcelona ervaar ik dat ook als een heel speciaal en mooi moment. Ik denk daarbij dan ook altijd aan de verhalen van mijn opa die nog op Milaan heeft gespeeld en dan zeer trots was als hij na een week een duif thuis kreeg.

Wat is volgens jou de reden dat er nogal wat liefhebbers stoppen met de duivensport?
Enerzijds de leeftijd. De meeste liefhebbers zijn al wat ouder. En aan de andere kant speelt ook de tweedeling tussen amateurs en profs een rol. Zelf heb ik overigens nog nooit overwogen om te stoppen. Ik beleef er veel te veel plezier aan.

Wat kan de neerwaartse spiraal in de duivensport stoppen volgens jou?
Maak het in de basis, dus bij de vereniging gezellig. Zorg dat iedereen wat kan winnen. Ook is het belangrijk dat elke liefhebber op papier komt. De NPO zou meer moeten luisteren naar de liefhebbers. De bestuursleden van de NPO zouden vaker de provincies moeten ingaan en naar de mensen komen luisteren in plaats van dat de liefhebbers naar Papendal moeten komen.

Wat is je mooiste herinnering?
Heel speciaal zijn voor mij de herinneringen aan al die uren wachten met mijn Omke Pet (bijnaam) en naar zijn verhalen over vroeger luisteren. Bijvoorbeeld het verhaal over mijn tante die met de gummiring in haar mond naar de enige liefhebber in het dorp moest fietsen, totdat ze een keer met de fiets was gevallen en de ring had ingeslikt. Daarna mocht ze de gummiringen niet meer wegbrengen.

8 februari 2019
Jan Broersma – Roodeschool / kweken.7

Net als Sije Pijl, de hoofdpersoon van mijn vorige column met als onderwerp kweken, komt ook de liefhebber die in deze column centraal staat, uit het hoge noorden. Het betreft Jan Broersma uit Roodeschool, een dorp dat bij veel liefhebbers ook bekend is als lossingsplaats. Ook nu nog worden er nog regelmatig attractievluchten gehouden vanaf dit in het uiterste noordoosten van ons land gelegen dorp, dat 100 jaar geleden zelfs nog deel uitmaakte van het officiële vliegprogramma van Brabantse clubs.
De 62 jarige Jan Broersma is voor velen geen onbekende in de duivensport. Hij slaagt er al jaren in om met een klein ploegje duiven grootse prestaties neer te zetten op de marathons. Zo ook afgelopen jaar op onder andere Dax. De afstand van Dax voor Jan zijn duiven bedraagt maar liefst 1222 km. Op deze vlucht had hij alle drie zijn duiven om 18.02 uur thuis, terwijl het loodzware nationale concours pas de volgende dag om 11.30 uur in Urk sluit. En Urk ligt nog ruim 100 km dichterbij. Dit soort uitslagen zijn voor Jan overigens geen uitzondering. Bijvoorbeeld op Bergerac in 2016 klokte Jan alle 8 zijn ingekorfde duiven al voordat het concours gesloten was. Jan heeft in zijn lange duivenloopbaan bijna alles wel gewonnen wat er te winnen valt. Alleen een nationale overwinning ontbreekt nog op het prestatielijstje. Om op een dergelijke afstand dit soort prestaties neer te zetten, moet je beschikken over een zeer sterk soort duiven. Die zijn niet dik gezaaid. Jan; “Het is moeilijk om duiven te vinden die onze afstanden aan kunnen, omdat het lang niet altijd zeker is dat een duif die 1000 km aan kan ook succesvol is op een St Vincent van 1235 km. Want als de tank leeg is na 1050 km houdt het op en zal de duif naar beneden moeten.”

Jan heeft zijn hele leven al duiven. “Bij het ouderlijk huis te Uithuizermeeden hadden we naast mijn sierduiven ook nog zangvogeltjes en konijnen. Dit waren Vlaamse reuzen en speciaal bestemd voor consumptie, want mijn ouders hadden heel wat monden te voeden aangezien ik uit een gezin kom van 14 kinderen. Omdat er eigenlijk geen geld was voor een hobby als de duivensport, heb ik samen met mijn jongere broer Jaap hokjes in elkaar gespijkerd van gratis afvalhout. Het voer kregen we via een oom die op een meelfabriek werkte. We mochten af en toe een emmer tarwe en gebroken mais ophalen wat bij de fabriek was gemorst. De eerste echte postduiven kregen we van een bij ons in de buurt wonende liefhebber (Rozenga). Deze duiven zagen we in tegenstelling tot onze pauwstaarten echt trainen rond zijn woning en dat wilden wij ook. Het ging al heel gauw vrij goed met de prestaties en in 1972 wonnen wij ons eerste bekertje dat ik nog altijd in mijn bezit heb. Vanaf 1980 wonen mijn vrouw Veronyka en ik in Roodeschool op een mooi plekje met een ruime tuin waar het goed toeven is voor de duiven. De duivensport werd vanaf die tijd serieuzer aangepakt. Naast een goed hok moesten er ook andere duiven komen. Deze kwamen van de landelijk bekende liefhebber J.Hillenga uit Delfzijl. Naast het goede soort kwam er van zijn kant ook ondersteuning van hoe te melken om successen te behalen. Veel kampioenschappen werden behaald en de successen stonden regelmatig in de N.P.Orgaan bij Nadoen en bij Wie Heeft Ze Beter. Hele goede duiven kwamen later ook van Tonnie van Dam, de vliegende veehandelaar uit Hattem. Geweldige duiven waren dit en dan met name de nazaten van zijn beroemde “Leo” lijn waren topduiven.”

Jan is zich pas vanaf 2002 op de grote fond gaan toeleggen. Nadat hij tijdens een landelijke prijsuitreiking kennis maakte met Koop en Gerda Kiekenbelt, beloofde deze Jan een paar jonge duiven voor de zware fond. En tijdens het voorjaar van 1998 werden deze door Koop en Gerda gebracht. Jan was die belofte toen eigenlijk al vergeten. “De eerste jaren maakte ik eigenlijk helemaal geen gebruik van de kwaliteiten van deze duiven, want ik speelde ze nooit verder dan op de programmavluchten. In 2002 echter speelde ik voor de aardigheid 2 duiven op St. Vincent en tot mijn grote verbazing speelde een van deze Kiekebelt duiven de 2e Nationaal Sector 4. Vanaf dat moment was ik verkocht voor deze discipline en ging ik me er steeds meer op toeleggen. Meerdere duiven van Koop kwamen naar Roodeschool en later kwamen daar ook duiven bij van de vermaarde Jan Corstjens uit Thorn en andermaal van Tonnie van Dam die inmiddels ook was overgestapt naar de grote fond. Met deze duiven ben ik goed geslaagd kun je wel zeggen en ook een rode doffer van het hok Glazenburg uit Winschoten gaf een kwaliteitsinjectie.”

Jan is er dus in geslaagd om met een beperkt aantal duiven in relatief korte tijd een stammetje op te bouwen waaruit elk jaar meerdere goede duiven worden gekweekt. En wanneer je dan beseft dat hij een kleine melker is die jaarlijks maar enkele tientallen jonge duiven kweekt, kun je geen andere conclusie trekken dan dat hij het kweken in de vingers moet hebben. Hoe gaat hij te werk vroeg ik hem. “Ik speel mijn duiven op nest en heb tot nu toe nog nooit meer dan 10 koppels meerjarige duiven op mijn hok gehad. Meestal zijn het er nog minder omdat ik er van overtuigd ben dat strenge selectie ontzettend belangrijk is om de kwaliteit op peil te houden. Het duivenbestand word gecompleteerd met een 6 tot 10 koppels jaarlingen en een 8 tal koppels kweekduiven. De meeste marathonvluchten speel ik met 2 tot 10 duiven. Als er op een van de laatste vluchten ook jaarlingen meegaan is dit aantal hoger natuurlijk. Op de marathonvluchten van 1100 kilometer of meer speel ik alleen maar enkele zeer ervaren duiven. Er zijn maar weinig duiven die deze afstanden met succes kunnen overbruggen. Van mijn succesvolle duiven probeer ik een stammetje te vormen en de ingeteelde exemplaren kruis ik dan met ander soort waarvan ik denk dat ze die afstanden ook aan kunnen. Alleen de duiven die bewijzen dat ze het waard zijn komen dan weer in aanmerking om in de stam te worden gebracht.”

Er gaan jaarlijks duizenden duiven door mijn handen en het valt mij daarbij op, dat bij de kampioenen zelden duiven op de kweek zitten die niet voldoen aan de eisen die ik aan een kweekduif stel. Echter bij liefhebbers die zelden of nooit op het podium staan zie ik daarentegen regelmatig duiven die het predicaat kweker mijn inziens niet verdienen. Dit betreft dan vrijwel altijd (duur) aangekochte duiven. Dus puur op stamboom gekocht. Soms zijn dit dan kinderen, kleinkinderen en broers of zusters van absolute topduiven. Recent nog kreeg ik twee zonen in handen van een zeer goede marathonduif, één van de betere overnachtduiven van de afgelopen jaren van ons land zelfs. De desbetreffende doffers waren moddervet, hadden een zwak frame en waren nauwelijks gespierd. Bij het in de hand nemen sperden ze hun bek ver open. Ik vroeg Jan of hij zulke duiven op zijn kweekhok zou plaatsen, daar het immers zonen waren van een beroemde topper. “Nee, absoluut niet. Ik kweek nooit uit duiven met echte tekortkomingen en ik moet zeggen dat ik nog nooit een hele goede marathonduif heb gezien met een ernstige tekortkoming.” Vervolgens vroeg ik hem welke duiven bij hem in aanmerking komen om van te kweken. Hierop kreeg ik een appje met een foto van mijn lijstje met de 10 punten die ik noem op mijn website onder het tabblad koppelen. Jan schreef daarbij met een smiley; “Op één of andere manier voldoe ik aan alle voorwaarden”. Dat is voor mij erg leuk om te lezen natuurlijk, maar ik wilde toch graag nog wat meer uitleg.

“Er wordt alleen gekweekt uit de beste kwekers en de beste vliegers. Deze worden gericht gekoppeld waarbij het uitgangspunt is heel goed x heel goed, omdat dit een aanzienlijk grotere kans geeft op bruikbare duiven. En het liefst zet ik duiven bij elkaar die dan ook nog aan elkaar verwant zijn. De kwekers zijn mijn betere ex-vliegers maar soms ook aangeschafte duiven die ik op de kweek een aantal jaren de kans geef iets goeds op de wereld te zetten. Deze moeten binnen een paar jaar wel bruikbare duiven geven, anders verdwijnen ze ook weer. Natuurlijk wordt er ook wel eens een koppel bij elkaar gezet die nog weinig hebben kunnen laten zien, maar waarvan ik het gevoel heb dat het supers zijn. En je moet soms ook wat geluk hebben om een super te kweken. Zo is mijn “Figo koppel” waaruit al meerdere teletekstduiven zijn geboren, stom toevallig gevormd. De doffer en de duivin van dit koppel waren als laat jong op het kweekhok blijven zitten omdat de liefhebber die ze had besteld niet op kwam dagen. Ze waren al te oud om ze los te laten en ik heb ze later eerst maar gepaard om te dienen als voedsterkoppel. Op een zeker moment heb ik toch maar wat jongen van hen laten lopen met het bekende resultaat.”

“Van mijn beste kweekkoppels worden de eerste jongen door mijn jaarlingen groot gebracht, zodat ik van de betere koppels vlak na elkaar 4 jongen heb. Ik koppel mijn duiven vaak op gevoel en dan is het wel zo dat ik nooit twee grote bij elkaar zet omdat ik van mening ben dat de meeste goede marathon duiven wat kleiner zijn dan gemiddeld en ze moeten een hele beste pluim hebben en evenwichtig gebouwd zijn. Ook heel belangrijk voor een goede duif vind ik dat ze van weinig voer niet mager worden want deze zullen nooit 15 tot 20 uren kunnen vliegen. Naar de kleur ogen kijk ik eigenlijk niet. Wel vind ik belangrijk dat de duiven een soort van intelligentie moeten uitstralen en een kleine pupil moeten hebben als de zon er op staat. Het is wel zo dat ik er van overtuigd ben dat des te meer kampioensduiven er in de stamboom zitten de kansen toenemen op goede nazaten en dan bedoel ik wel ouders, grootouders en overgroot ouders en niet dat de eerste goede duif pas te vinden is in 4 generaties geleden.”

Uit het bovenstaande blijkt dat Jan weloverwogen te werk gaat en zo min mogelijk aan het toeval wil overlaten. Als het toeval hem dan toevallig een handje helpt zoals met het Figo koppel, is dat mooi meegenomen. Ik vroeg Jan hoe hij aan zijn kennis komt en of hij veel gelezen heeft. “Ik heb wel één en ander opgestoken uit de boeken van Piet de Weerd, hoewel ik op zich niet veel boeken over het kweken van duiven heb gelezen. Het is me te theoretisch allemaal. SELEKTIE is het allerbelangrijkste. Spelen en nog eens spelen, zodat de beste over blijven waarna deze in familieband tegen elkaar worden gezet. Deze ingeteelde duiven dan weer kruisen op niveau.” Desgevraagd geeft Jan aan dat de mand wel het laatste woord heeft voor wat de selectie betreft, maar dat hij bij de selectie en de keuze van zijn kweekduiven, toch ook wel let op uiterlijke kenmerken en dan vooral op de spieren. “De spieren van de duiven vind ik uitermate belangrijk als kwaliteitseis van de marathonduif. Zonder goede soepele spieren die als een ballon op kunnen zwellen als ze in vorm zijn, kunnen ze nooit 1200 km overbruggen met tegenwind. Dit is de belangrijkste eis zoals ook Piet de Weerd altijd verkondigde in zijn zeer leerzame boeken.”

Tot slot nog enkele vragen:
Wat doe je aan medische begeleiding?
Niet zo veel. De natuurlijke weerstand van de marathonduif vind ik namelijk zeer belangrijk. Veel liefhebbers geven de duiven veel te veel antibiotica om ze gezond te houden. Dat gaat dan van kwaad tot erger en op een zeker moment zitten ze opgescheept met duiven die ontzettend vatbaar zijn voor van alles en nog wat. Die duiven zullen steeds meer antibiotica nodig hebben om gezond te blijven. Op een zeker moment helpt niets meer en dan is het over en uit. Ik ben ervan overtuigd dat er steeds meer ziektes onder de duiven zullen ontstaan door dit veelvuldig gebruik van antibiotica. Zelf maak ik ter ondersteuning van de natuurlijke weerstand van de duif alleen gebruik van Backs Balance en TKK van de firma Backs. Dat is ontwikkeld door Albert Hiemstra en hier ben ik zeer tevreden over.

Hoe bereid jij je duiven voor op de kweek?
Mijn duiven bereid ik niet heel speciaal voor op de kweekperiode. Ze worden in de winter wel schraal gevoerd en in aanloop naar de koppeldatum wordt er iets kweekvoer aan de mengeling toegevoegd. Bijlichten doe ik niet, want ik koppel de duiven pas in maart en het voorjaarsweer zorgt er dan voor dat ze er klaar voor zijn. Ik koppel altijd zo laat om het doodsimpele feit dat ik er in de wintermaanden gewoon geen zin in heb om met de kou in het duivenhok te zijn. Ze krijgen in de winter gewoon 1 x per dag voer en water en daar moeten ze het mee doen. Ik geloof in het schraal houden in de winter en opbloeien in de zomer. Mijn duiven brengen hun jongen groot op de kweekmengeling van Matador, goed grit en een bak allerhande van verschillende merken.

14 januari 2019
Kleis Jan Rauwerda – Hallum / Beginners.10 (slot)
Dit is mijn 10e en tevens laatste column over beginners in de duivensport. In de afgelopen 10 jaar dat ik actief ben als de-duivencoach.nl hebben tientallen beginners mijn pad gekruist. De meeste van hun ervaringen zijn verwerkt in de 9 voorgaande columns over dit onderwerp. Een steeds terugkerend gespreksonderwerp met beginners is het vakjargon van de duivensport. Ook krijg ik hier dikwijls vragen over per mail, chats via Facebook en WhatsApp. Ik heb inmiddels de meeste termen die vragen oproepen op een rijtje gezet. Zo gauw ik daar wat tijd voor kan vrijmaken, zal ik dit document uitwerken en op mijn website plaatsen.

In deze laatste column kijk ik terug naar de rode draad in die columns en dat doe ik deze keer samen met de 58 jarige Kleis Jan Rauwerda uit Hallum. Kleis Jan had gedurende zijn kinderjaren een korte periode een paar sier- en postduiven, maar heeft verder zijn hele leven nooit meer iets met duiven gehad. Totdat hij een paar jaar geleden via zijn werk in contact kwam met Chris Beckers uit Lelystad. Deze sprak zo enthousiast over de postduivensport, dat  al na een paar gesprekken zijn interesse was gewekt. De duivensport leek Kleis Jan wel een geschikt tijdverdrijf  voor als hij met pensioen zal gaan en zodoende besloot hij om met postduiven te beginnen. Eerst werd naar een hok gezocht, dat in de zomer van 2017 in Brabant werd gevonden, bij een oude liefhebber die met de duivensport stopte vanwege gezondheidsproblemen. Hij mocht het gratis hebben als hij het zelf zou slopen. “Het hok was 6 x 2 meter en na een dag hard werken met mijn twee zonen lag het op de tandemasser, behalve de vloer want dan zou de vracht te zwaar worden. Bij het afscheid gaf de liefhebber ook nog zijn mega systeem, manden, voerbakken en broedschalen gratis mee. Van Chris Beckers kreeg ik 20 late jongen. Helaas kreeg ik na een paar weken een ziekte op het hok waaraan verschillende jonge duiven stierven. Met de overgebleven 10 jongen, aangevuld met nog een paar via internet aangekochte duiven ben ik in 2018 gaan kweken en heb ik met de jongen op de navlucht meegespeeld. Inmiddels heb ik 60 duiven op het hok. Ik ga me toeleggen op de grotere afstanden. Dat ik daarvoor landelijk niet al te gunstig lig in het noorden van het land tegen de Waddenkust, realiseer ik me ook.”

In mijn eerste column over beginners vertelde Henri Akkerman dat hij de duivensport erg gecompliceerd vond. Henri was redelijk succesvol geweest met het fokken van sierduiven, waarbij het vooral om uiterlijke kenmerken gaat. Bij postduiven komt echter wel wat meer voor kijken. Ook Anno Sportel uit column 8 gaf aan het erg moeilijk te vinden om een goede kweek- of vliegduif te herkennen. Voor Henri was dit uiteindelijk één van de redenen waarom hij na een paar jaar de duivensport vaarwel heeft gezegd. Kleis geeft desgevraagd aan dat hij dit ook moeilijk vindt, maar dat hij veel geduld heeft. Succes hoeft voor hem niet heel snel te komen. “Ik vind het beoordelen en selecteren ook moeilijk. Vandaar dat ik Nico (de-duivencoach.nl) gevraagd heb dit te doen en mij tevens te wijzen waarop ik kan letten. Je zult geduld moeten kunnen opbrengen en goed moeten kunnen selecteren, wil je elk jaar iets beter worden. Daar ben ik me goed van bewust en geduld heb ik wel. Daarnaast heb ik altijd tijd te kort, maar voor de duiven maak ik tijd. Het is ook een stukje ontspanning na een drukke dag. Ik kan me echter goed vinden in wat Frank van de Dragt in column 6 zegt; dat het tekort aan tijd een belemmering is om met de top mee kunnen draaien. Dat geldt voor mij ook. Ik ben ’s morgens zeer vroeg van huis en ben ook ’s avonds niet echt vroeg thuis. Ik heb geen hulp bij de duiven. Af en toe laat mijn zoon de duiven los, maar dat is het. Mijn vrouw gunt mij mijn hobby maar vindt deze wel erg tijdrovend. Ik stel mijn doelen de eerste tijd dan ook beslist niet te hoog. Ik wil eerst proberen om in de club een beetje mee te komen. Ik heb nog een paar jaar te gaan voor mijn pensioen en dan heb ik voldoende tijd om de puntjes op de i te zetten. Vooralsnog geniet ik vooral ook van de gezelligheid en saamhorigheid in de club.”

Het aspect te kort aan tijd om het echt goed aan te kunnen pakken, wanneer je nog volop in het arbeidsproces zit en daarnaast nog een gezin hebt, werd ook door Harmen Faber (column 4) en Huib Akster (column 3) genoemd. Huib gaf daarbij tevens aan de duivensport een dure sport te vinden. Hoe kijkt Kleis hier tegenaan? “Ik denk dat je het net zo duur kunt maken als je zelf wilt. Je bent baas over je eigen beurs/geld. In plaats van wat ik heb gedaan met dat oude gratis hok op te halen, had ik ook een nieuw hok kunnen laten plaatsen. Of ik had in plaats van met de gekregen duiven van Chris te starten, een aantal bewezen, dus dure duiven kunnen kopen. Maar ik heb gekozen voor langzaam opbouwen en uitbreiden . Om goede duiven in je bezit te krijgen, hoef je niet altijd veel geld uit te geven. Ik denk dat je met een bonnetje van een paar tientjes ook mazzel kunt hebben. Bovendien worden er uit heel veel goede en dure duiven ook slechten gekweekt. Ik heb het geluk dat ik goede duiven van Chris heb gekregen , maar ik heb ook wel wat bij gekocht . Maar deze bleken kwalitatief een stuk minder dan die ik van Chris had gehad. Hier waren gelukkig geen grote bedragen mee gemoeid, maar het was voor mij wel een goede waarschuwing om zeer voorzichtig met het aanschaffen van duiven te zijn.”

Uit het voorgaande blijkt dus dat tijd en geld belangrijke aspecten zijn die een obstakel kunnen vormen voor een beginner. Een ander aspect wat onder andere door Jelle Roskam in column 3 wordt benoemd, is wat deze noemt “het fanatiek ermee bezig zijn”. Hier snijdt hij een enorm belangrijk onderwerp aan waarmee succes valt of staat in mijn ogen. Ik noem dat de gedrevenheid en wil om te winnen. Als ik terugkijk naar de afgelopen 10 jaar waarin ik honderden liefhebbers heb getracht te coachen, zie ik bij de meesten in het begin een enorme gedrevenheid. Echter na verloop van tijd ebt die gedrevenheid weer weg en laat men weer steekjes vallen. Ik vroeg Kleis hoe hij zijn duiventoekomst ziet en of hij niet bang is dat het hem hetzelfde zal vergaan als de successen achter blijven. “Zoals al eerder gezegd. Ik heb veel geduld en kom niet onbeslagen ten ijs. Ik ben leergierig, hou ogen en oren goed open. Ik heb een aantal oude boeken waar ik veel informatie uit heb gehaald, en daarnaast raadpleeg ik de rubriek “Vraag het aan Martijn op Duivenmarktplaats”. Verder heb ik in mijn directe omgeving inmiddels een aantal mensen die hun sporen in de duivensport verdiend hebben, waar ik met mijn vragen terecht kan zoals mijn oude buurman Hofman hier in het dorp, clubgenoten als bijvoorbeeld Ronnie Leusink en natuurlijk Chris Beckers. En met daarbij de duiven van Chris die een zeer goede kweekstal heeft en de coaching plus adviezen van Nico (de-duivencoach.nl) moet ik toch een heel eind kunnen komen. Maar nogmaals ik heb geduld en ga niet over één nacht ijs.”

Een aspect dat door beginners ook veel genoemd wordt is het aspect ziekte. Het niet (op tijd) kunnen zien wat er aan hun duiven mankeert en deze vaardigheid in de vingers krijgen. Marc Flap (column 5) en Jeroen Kluinhaar (column 7) vonden dit het allerlastigste. Ik vroeg Kleis of hij dit ook zo ervaart. “Ik denk dat ik het vrij snel zie als er wat aan mankeert, omdat ik al 25 jaar kippen heb. Ik gebruik zo min mogelijk medicijnen. Als er een duif niet goed bijzit haal ik die er direct tussen uit. Ik zie het een paar dagen aan en als ze niet snel uit zichzelf opknappen dan is het einde verhaal.”

Tot zover Kleis als laatste beginner in de reeks van 10 columns/minireportages over beginners in de duivensport. In zijn antwoorden op mijn vragen en de nuchtere manier waarop hij de duivensport beantwoord, zie ik grote overeenkomsten met Frank v.d. Dragt en Rob Noordegraaf. Beiden hebben zich inmiddels als succesvol postduivenliefhebber ontwikkeld. Ik zou het erg mooi vinden als Kleis hun voorbeeld zal volgen.